Merhabalar, sayfayı yeni keşfettim ve buradakilerle benzer olan hikâyemi paylaşmak istedim. 15 yaşımdayım ve yaklaşık 4 yıldır kapalıyım. İsteyerek kapanmamıştım hatta kapandığım ilk gün çok kötü ağladığımı hatırlıyorum. Fakat yalan söylemeyeceğim, sonralarda alıştığımı ve ne de olsa bir gün takacağımı kendime söyleyip avunmuştum. Ama işler öyle gitmedi. İmam Hatip’te iken dini sorgulamamıştım çünkü orası öyle bir ortam ki gerçekten hiçbir şeyi sorgulamanıza izin vermiyorlar. Ortaokulu bitirdiğim yılın yaz tatilinde artık gerçekten başörtü takmak istemediğimi ve dine karşı şüphelerim olduğunu fark ettim.

Lise seçimlerimde ailem İmam Hatip liselerini de yazmıştı ama sonuç olarak benim istediğim liselerden biri çıktı. Ben de artık hayatımda yeni bir sayfa açmak istiyordum. Kendim olduğum, tercihlerime benim karar verdiğim bir hayat. Ailemle başörtü konusunu konuştum ama beni bir şekilde vazgeçirdiler. Zaten kendimi açıklama konusunda pek başarılı bir insan olduğum da söylenemez. Ama en sonunda artık gerçekten dışarı çıkmaktan nefret eder oldum ve bu konuyu ciddi bir şekilde konuştum. Muhtemelen tekrardan pes edeceğimi düşündüler ama ben etmedim. Okula gideceğim gün başörtü takmayacağımı söylediğimde ikisinin de tepkileri çok sert oldu. Annem okula gidemeyeceğimi, sorundan başka bir şey olmadığımı söyleyip hakaretler etti. Babam da benzer şeyleri söyledi ve telefonumu aldı. Teker teker her şeyimi elimden alacağını söyledi ve ikisi de işe gitti. O gün gerçekten stresliydim çünkü herhangi bir şey olursa kimseyi arayamazdım ve kardeşlerim evdeydi, bu yüzden onları evde bırakıp herhangi bir yere de gidemezdim. Arkadaşıma Twitter’dan olanları anlattığımda ve okuldaki öğretmenlerime durumu bildirmesini söylediğimde içim biraz olsun rahatlamıştı. Öğretmenim annemleri de alıp okula gelmemi ve beraber konuşarak halledebileceğimizi söyledi. Ama ailem bana karşı gerçekten çok sinirliydi. Hakaretleri boyu aşmıştı ve beni okuldan almakla tehdit ediyorlardı. En son babamla kavga ettik ve çok kötüydü. Masamdaki eşyaları bana fırlattı, köye yerleşeceğimizi söyledi. Bunlar beni çok korkuttu. Israrcı olursam hem kendi hayatımı hem de kardeşleriminkini berbat etmiş olacaktım. Mecbur kabul ettim. Annem de bu olaylardan okulun haberi olmaması gerektiğini söyledi, o yüzden öğretmenimle de bir daha konuşamadım. Ama bu gerçekten beni çok kötü etkiliyor ve bu şekilde 3-4 yıl dayanabileceğimi zannetmiyorum. Onların çocuğu olduğum için bana istediklerini yapabileceklerini söylüyorlar. Ne yapacağımı bilmiyorum, o kadar çaresizim ki…

(Görsel: Max Kurzweil)