Ben şu an 15 yaşına girmek üzereyim. 7. sınıfa başlarken babamın baskıları ve tehditleri ile kapanmak zorunda kaldım. Zaten o sıralarda kardeşim dediğim, tek vazgeçilmezim olan kuzenim de kapanmıştı. Mutlu gözüküyordu. Onun da zorla kapandığını bilmeden aynı yola girdim… Kapandım. Herkes çok güzel olduğumu söyledi ama neden ben öyle hissetmiyordum? Zaten başım açıkken de istediğim gibi giyinemezdim ki… Uzun büyük tişörtler, bol pantolonlar ve üstüne kalın hırkalar. Buna rağmen babam ters bir şey diyecek diye ödüm kopuyordu. Aslında özgüvenli ve cesaretli bir kızım. Hatta insanlara başkaldırmaktan asla korkmam.

Size bir şey itiraf etmeliyim. Dışarıdan gördüğünüz yürüyüşü bile özgüven taşıyan o güçlü kız, evde babasına ve abisine boyun eğiyor ve onların hizmetçiliğini yapıyor. İstediğim hayat bu değil! Çocukluğumdan beri gördüğüm baskılardan bıktım. Hangi aklı başında insan 12 yaşındaki kızını saçlarını kesmekle tehdit edip başını zorla örter ki?

Ben gücünü saçlarından alan bir kızım. Ailem bunu çok iyi bilir. O yüzden tararken tek bir teline bile kıyamadığım saçlarımı hep omuzlarımın üstünde kestiler. Dışarıdan bakan insanlar güzel bir aile görebilir. Ama kimse o kapı kilitlendiğinde babamın içinden çıkan acımasız, saygısız ve sevgisiz canavarı bilemez. Bir kızın arkasında babası yoksa o kızdan korkun çünkü o kızlar hiçbir şeyden korkmazlar.

Babamın benim için istediği hayat belli. Lise bittiği sene üniversite kazanmak zorundayım. Yoksa ertesi sene ‘Senden bir bok olmaz’ diyerek sınava girmemi engeller. Sonra da 20 yaşında görücü usulü evlendirilir ve hiç tanımadığım, babam gibi geri kafalı bir XY kromozomlunun koynuna zorla sokulurum. Reddediyorum!

Benim hayallerim var. Saçımın her telinde taşıdığım umutlarım var. 18 yaşıma girdiğim an bir daha yüzümü dahi görmelerini istemiyorum. İnanın, o adama baba demek zoruma gidiyor. Annemin kocası demeye dahi utanıyorum. Bugün kavga ettik. Evde sadece o adamın bize ettiği hakaretler yoktu, her zamanki gibi. O bağırdıkça ben de karşı çıktım. Küçük erkek kardeşimi yatılı yurda gönderecekmiş. Gece yarısı kardeşim benim yanıma gelip “Abla, gitmek istemiyorum” diye ağladı. Sabah da babamla kendim için değil, kaç kez ölümden dönen kardeşim için kavga ettim. Ve başardım. Gönderemez çünkü artık ben varım. İçimde zincirlere vurduğum o isyankâr kız bugün çıktı.

Kork benden çünkü bir gün başıma ‘namus’ diyerek zorla taktırdığın örtüyü de çıkaracağım. Senin sonunu her zaman hor gördüğün kızın getirecek. Bravo sana ki senden ölümüne nefret eden insanların başını çeken kendi öz kızın. Ve bir şey daha; her zaman baskıcı oldun, erkeklerin içinde gözlerimi yerden bile kaldıramadım. Sözde beni ve namusumu erkeklerden korudun. Hayır… Beni koruyamadın baba. Beni zorla gönderdiğin o cami yolunda tecavüze uğradım ben. Kaç gece o anı hatırlayarak ölmek için yalvardım. Keşke ölsem de kurtulsam dediğim bir hayat verdin bana. Teşekkürler baba.

(Görsel: Esther Sarto)