Merhaba, geçen günlerde sıkıntımı anlatacak kimseyi bulamayıp bu sayfayı keşfettim ve çok mutlu olup yalnız olmadığımı hissettim. Benim gibi binlerce kadın olduğu ve onlarla benzer sorunları yaşadığımız için ben de başıma gelenleri anlatmak istiyorum.

Ben 21 yaşındayım. Ailem aşırı baskıcı ve mükemmeliyetçidir lakin çok dindar ve muhafazakâr olduklarını söyleyemem. Böyle olmalarına rağmen yine de babam tarafından Allah sevgisi ve Allah korkusuyla yetiştirildim. İlk kapanma serüvenim halam yüzünden gerçekleşti, daha öncesinde de isteğim vardı ama isteyerek ve zorla kapanma arasında -daha doğrusu neden kapandığımı bilmeyerek- 13-14 yaşlarında başımı örttüm. Halam yüzünden dememin sebebi ise kendisinin aşırı muhafazakâr bir birey olmasıdır. Yaz tatilinde bize gelmişlerdi ve ben o tatilde regl oldum. Bunu duyan halam, babamın yanında utanmadan “Kızın artık genç kız oldu” diye ben yanlarında bile yokken babama söylemiş. O dehşet ve utanç verici günden sonra babam, zorla değil ama örnek göstererek bana örtünmemi önerdi. İlk başlarda her şey güzeldi, zorlama yoktu hatta güzel bir örtü alıp dolabıma asmıştı, belki içimden gelir de takmak isterim diye.

Daha sonra 7. sınıfın başlarında elimden tutup beni başörtüsü almaya götürdü, iyilikle söyledi, ben de kabul ettim. Gittik ve örtü aldık, o günden sonra okula kapalı gittim. O zaman okulda örtü takmak yasaktı ama yine de okulun kapısına kadar örtü takıp okulda açıyor ve çıkışta geri örtünüp eve gidiyordum. Ne olduğunu anlamamıştım, istemiş miydim yoksa istememiş miydim? Bilmiyorum, çocuk aklıyla Allah beni sever diye takmıştım. Okuldaki arkadaşlarım çok muhafazakâr ailelerden gelmemelerine rağmen beni dışlamadılar hatta yakıştıranlar da oldu ama maalesef kendimi garip hissetmiştim, her şey çok hızlı oldu…

8. sınıfta tayinimiz çıktı ve başka şehre taşındık. Artık kafam daha rahattı, hem bulunduğum şehir muhafazakardı hem de artık yeni tanıştığım insanlara kendimi kapalı olarak tanıtabilecektim ve böylelikle kendimi daha az garip hissedecektim… Lakin okulda kapanma yasağı burada da vardı ve sadece evden okul kapısına kadar başörtüsü takıyor, çıkışta geri kapatıyordum. Arkadaşlarım “Böyle olacağına aç, daha rahat edersin, zaten bir anlamı yok” demiş ve beni biraz yadırgamışlardı. Ama o zaman onları çok umursamadım çünkü başörtülüyüm diye babam bana güveniyor, Allah da beni çok seviyor zannediyordum. 8. sınıfı da böyle aç-kapa döngüsüyle bitirdim.

Liseye geçtiğimde ise olaylar gelişti çünkü lise tercihlerimi babam yaptı. Kötü yola düşerim diye beni puanımın yettiği Anadolu liselerine bile göndermeyip şehirde iyi denebilecek bir İmam Hatip lisesine yazdırdı. O okula iyi bir sıralamayla girdiğim için de çok mutlu oldu. Okula gayet kolay uyum sağladım ama lise 2. sınıfta düşüncelerim değişmeye, içimde saçlarımı açma isteği oluşmaya başladı. Arkadaşlarım ‘Aman, doğru yoldasın, açılma, saçlarını evde de açıp bakabilirsin’ gibi şeyler söyleyerek düşüncelerimi bastırdılar. 11 ve 12. sınıfta ise üniversite sınavı yüzünden bastırılmış arzularımı bir kenara bırakmak zorunda kaldım.

Aklımın bir köşesinde hep özgür olmak, olduğum gibi sevilebilmek isteği vardı. Liseyi de başörtülü ve ‘düzgün’ bir birey olarak bitirdikten sonra mezuna kaldım. Bastırılmış düşüncelerim bir süre için aklımda değildi ama açık insanlara bakıp özgür oldukları için mutlu oluyordum, kendi halime üzülüyordum. Mezunken de bir süre bu düşünce aklımın bir kenarlarında saklı kaldı ama dışarı çıkarmadım. Çünkü artık daha da büyümüştüm ve açılırsam bu çok büyük bir ayıp olurdu; herkes beni yargılar ve özellikle ailem bana çok kızabilirdi.

Üniversiteye geçtim. Artık kapalı halimi iyice kabullenmiştim, kendimi ondan ayrı göremiyordum çünkü buna mecburdum. Üniversitedeki arkadaşlarım da bu görünüşümü kabullenmişlerdi, artık açılmam imkansızdı. Şimdi ise okulumun 2. yılındayım. Okula, ailemle yaşadığım şehirde gittiğim için beni tanıyan daha çok insan var. Yargılanmaları göze almayarak bu yıl anneme fikrimi söyledim. Yıllar sonra ona güvenip söyledim ama bana kızdı; Allah’tan korkmadığımı düşündüğünü, açılınca başka taraflarımı da çok rahat açabileceğimi söyleyip bana destek vermedi. Destek vermese de babama fikrimi birlikte söyledik. Benim babam çok muhafazakâr ya da dindar olmayan ama baskıcı ve çok çabuk öfkelenen bir adamdır. Bu yüzden söylemeden önce çok korktuk. Söyleyince onun himayesi altındayken asla açılamayacağımı, açılırsam onu utandıracağımı, ancak evlenirsem ve evlendiğim kişi açmama izin verirse açabileceğimi ve bunun gibi saçma başka şeyleri söyledi. Annemin ve babamın dediklerine tahammül edemeyip konuyu kapattım. Birkaç hafta sonra ikisine de tekrar söylediğimde annem artık sıkıldığı için bir şey demedi ama babam hemen öfkelenip açılacak kadar özgür bir birey olmadığımı tekrar ve tekrar söyledi.

Ne yapacağımı bilmiyorum, buradan ve başka yerlerden binlerce insanın yazısını okudum ama bir gün kendi başıma açılıp eve gelmeye ve onlara da kendimi zorla kabul ettirebileceğime dair cesaretim yok. O yüzden buraya yazmak istedim. Bir süreliğine şehir değiştireceğim ve ailem yanımda olmayacak, o zaman açılacağımı ve eve geleceğimi anneme söyledim. Ama annem açık olarak eve geldiğimde beni eve almayacağını, defolup gitmem gerektiğini söyledi. Babamın güvenini tamamen kırdığım için beni hiçbir yere göndermeyeceğini de belirtti. Ne yapacağımı bilmiyorum… Kendime bakabilecek ekonomik özgürlüğüm ve mutlu olmamı sağlayacak kişisel özgürlüğüm yok. Genç yaşta özgürlüğüm ellerimden kayıp gidiyor. Sadece özgüvenli ve özgür olmak istedim. Yapayalnız kaldım fakat burada benim gibi yüzlerce kişi olduğunu biliyorum. Önerilerinizi bekliyorum. Hala açılıp eve gelme fikirlerim var ama ailem beni kabul etmez diye çok korkuyorum.

(Görsel: Henri Matisse)