Daha 12 yaşındayken kapanmıştım. Ailem sürekli “Kızım, büyüyünce kapanacaksın, güzel güzel şallar takacaksın, belki saçın gözükmeyecek ama renk renk şalların olacak” derdi. Akrabalarım aşırı derecede dindar, kapandığımda beni sürekli tebrik ettiler ama açıldığımda beni yerin dibine sokacaklarının farkındayım. Kur’an kursuna başladım ama önceden gittiklerim gibi değildi, yatılı bir Kur’an kursuydu. Sürekli kapanmamız konusunda baskı yapılıyordu. En sonunda dayanamadım, “Kapanacağım” dedim. Çocukluk aklı; daha nasıl kapanacağımı bilmiyorum, sadece saçımı kapatmam gerektiğini sanıyorum.

12 yaşına kadar bir kere bile şort ya da kısa etek giymedim. Sürekli heveslenirdim o zamanlar. Büyüyünce belki benim de giymeme izin verirler, derdim. Aileme gittim, “Ben kapanmak istiyorum” dedim. Onlar da sevindiler, annem “İstersen biraz daha bekle, sonra pişman olursun” dedi ama alttan alta kapanmam gerektiğini sürekli söyleyen de oydu. Ailem herhangi bir sınavdan 80 altı not aldığım zaman bana kızardı, “Emeklerimizin hakkını böyle mi veriyorsun?” deyip beni sürekli aşağılardı. Ama erkek kardeşim 30 alsa bile sürekli onu överdi. Kapandığım zaman belki beni de severler diye kapanmıştım, öyle de oldu. Kapandıktan sonra biraz daha ılımlı yaklaşmaya başladılar. Utanmasalar kurban keseceklerdi. Akrabalarım tebrik edip durdu. Sürekli bedenimi kapatmam gerektiği söylendi.

Kapandığım zaman benliğimi kaybetmiştim. İstemediğim şeyleri yapıyordum ve bundan sıkılmıştım. Artık dinden soğumaya başlamıştım. Karşı komşumuzun bir kız kardeşi vardı, üniversiteye gidiyordu. Onu hiç kapalı görmemiştim. Bir gün ailesi, akrabaları ziyarete geldi ve kız bir anda kapandı. Sorduğum zaman baskı yüzünden kapandığını ama arkadaşlarının yanında açık olduğunu söyledi. Annemle konuşurken konu bir anda karşı komşumuzun kardeşine geldi. Annem onun için “Kapanmayı çocuk oyuncağına çevirmiş” dedi. Ben de karşılık olarak “Baskı altında kapanmış, ben de onun yerinde olsam aynısını yapardım” dedim. Daha sonra aslında o kızdan bir farkım olmadığını anladım.

Kapanmaktan o kadar çok nefret ediyorum ki anlatamam. Neden kadınlar kapanmak zorunda? Neden erkekler hiçbir şey yapmıyor? Onlar da nefsini kapatmalıymış. Bana erkeklerin saçları çekici geliyorsa onların da kapanması gerekmez mi? O kadar çok şey aklımı kurcalıyordu ki artık çelişkilerden çıkamaz oldum. Sürekli bir bahane bulup açılmayı planlıyordum. Hayal kurarken saçlarım hep açıktı. Hayalim bile bana haram. Bir gün annem sanki bunun farkına varmış gibi “Sen hiç açılmayı düşündün mü?” dedi. Ben de “Şeytan bazen aklımı karıştırıyor ama keşke evlenince ya da bilgim olduğu zaman kapansaydım” dedim. Ama içim içimi yiyordu. “Ben açılmak istiyorum, 1 yıldır bunu düşünüyorum” diye bağırmak istiyordum.

16 yaşındayım, tam 4 yıldır kapalıyım ve 1 yıldır her gün bunu sorguluyorum. O sırada annemden asla beklemeyeceğim bir cevap geldi. “Eğer istemiyorsan açılabilirsin” dedi. Sanırım ilk defa mutlu olmuştum ama belli etmedim. Babamın, akrabalarımın, okulda bana zorbalık yapan insanların beni aşağılamasını kaldırabileceğimi sanmıyorum. Belki ailem beni İslam hakkında bilgilendirip öyle kapatsaydı şu anda bu durumda olmazdım. Sürekli benim kapanmam için baskı yapan akrabalarımın çocukları açık ama ben resmen bu örtüye kendimi hapsedilmiş gibi hissediyorum. Eğer karşı çıkarlarsa üniversiteye gidince tüm herkesle irtibatımı kesip ve bir şekilde kendi paramı kazanıp açılmak istiyorum. Hapis hayatı yaşamaktan sıkıldım. Belki bir gün İslam’ı tamamen öğrenip mutlu bir şekilde kapanırım ama şu anda tek isteğim açılmak. Gelecek tepkilerden korkuyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. İnsanların hayatıma karışmasından bıktım.

(Görsel: Vojtech Preissig)