Merhaba. Ben bu yazıyı babası umursamaz, annesi ise aşırı baskıcı bir ailenin asi ama iplerini baskıdan asla kurtaramamış ilahiyatçı bireyi olarak yazıyorum. 24 yaşındayım, KPSS öğrencisiyim. Hikayeme en baştan başlarsak; aileme kafa tutup ‘Asla ilahiyat okumam’ deyip sonra kendimi ilahiyatta bulmuştum. İlk üniversite yılımda açıktım. Kızıl kısa saçlarımla fakülteye gidiyordum. Hocalarımdan bir reaksiyon almıyordum, beni tanıyan arkadaşlarımdan da almıyordum ama yine de diğerlerinden farklı olduğum için değişik bakışları üzerimde hissediyordum. Sonra kendimi kapalı olmak istediğime ikna edip kapandım. Fakat kapanınca çok daha fazla baskı göreceğimi nereden bilebilirdim ki… Kapalıysanız ve ilahiyatçıysanız, adınız da Rumeysa ise siz kesin malum partiden, bağnaz ve iletişimi kötü bir birey olarak görülüyorsunuz. Ben 4 yıldır bu önyargıları yıkmakla uğraşıyorum ve çok yoruldum. Pandemi sürecinde sorgulayacak çok zamanım oldu. Makaleler okudum, videolar izledim ve artık açılmak istediğime karar verdim. Anneme sadece “Anne, açılmak istesem ne tepki verirdin?” diye sordum. “Eğer açılırsan hakkımı helal etmem ve açılırsan geriye kalan hayatın sana zindan olsun” dedi… Evet, annem dedi…

İlahiyatta çok derin şeyler görüyor insan… Şu an bize din diye dayatılan şeylerin aslında pek de dinle alakalı olmadığını anlıyorsunuz… Bir ilahiyatçı olarak sonuna kadar saygıyı savunacağım. Ve yine sonuna kadar isteyenin istediğini giyebileceğini, isteyenin istediği inanca inanabileceğini veya inanmayacağını savunacağım. Çünkü ben her türlü baskı ve saygısızlıktan çok sıkıldım…

(Görsel: Valdemārs Tone)