Merhaba. Nedense yazmayı hiç düşünmüyordum ama artık dayanamıyorum. Anlatacak kimsem yok ve düşüncelerim içime sığmıyor.

Ben 6. sınıfa giderken İmam Hatip’e gönderildiğim için kapandım. Aslında kimse bana ‘Kapan’ demedi ama büyüdüğüm ortamda kapanmama şansım yoktu. Sülalemizde bile ancak 1 kişi açıktır. Kapandıktan sonra hemen açılmak istedim hatta bazen okulda açıyordum ama bunu aileme asla söyleyemedim. Liseye de İmam Hatip’te devam ettim ve ailemin baskısıyla ferace giymeye başladım. Hiç istemiyordum, her gün ağlıyordum ama ailem bunu yine bilmiyordu. O kadar çok korkuyordum ki söylemeye, beni okuldan alırlar da bir daha göndermezler diye ödüm kopuyordu. Bu süreçte inançlıydım fakat 11. sınıfa geldiğimde inancımı da yavaş yavaş kaybetmeye başladım.

Şimdi 18 yaşındayım, mezunum ve üniversite sınavına hazırlanıyorum. Artık hiçbir şeye inanmıyorum. Hâlâ kapalıyım, sadece ferace giymiyorum. Ama üniversiteye böyle başlamak istemiyorum. Eğer üniversiteye başladıktan sonra açılırsam “Üniversiteye gidince bozuldu” diyecekler. Beni çevrelerindeki başka ailelere anlatacaklar, o aileler de kızlarına “O üniversitede böyle oldu” diyecek ve belki kızlarının okumasına engel olacaklar. Fikirlerim olamaz çünkü benim, mutlaka birinden veya bir şeyden etkilenmem gerekir.

Kendin olmadan yaşamak o kadar zor ki… Bazen ölümü tek çözüm olarak görüyordum. Ölemediğim için de hayatım boyunca kişilik değiştirip yaşadım, ailemin yanında bambaşka biriydim. Ama artık yeter. Dayanamıyorum. Bu yaz, sınavdan sonra açılmak istediğimi aileme söylemek istiyorum. Ne pahasına olursa olsun, artık böyle yaşamak istemiyorum. Kolay olmayacağının farkındayım ama artık yapamıyorum. Neler olacağını, nasıl tepki vereceklerini bile bilmiyorum. Bu arada söyledim mi bilmiyorum; ailem aşırı dindardır, annem çarşaflı ve annem de babam da aşırı baskıcı insanlardır. Tüm bunlara rağmen olacakları sırtlanmaya hazırım. Kendim olmak ve özgür olmak düşüncesi tüm zorlukların üstünde geliyor. Umarım başarırım, umarım hepimiz başarırız. Kendimi çok yalnız hissediyordum ama yalnız olmadığımı, benimle aynı durumu yaşayan birçok kişi olduğunu biliyorum. Bunu lütfen yanlış anlamayın, insanların bu baskıları görmesine sevinmiyorum. Onlar özgürlüklerini kazandıklarında onlar kadar çok seviniyorum. Sadece bir zorluğa tek başıma direnmediğimi bilmek, bana harekete geçmek için daha fazla güç veriyor.

Son olarak, 8 Mart’ta bir pankartta gördüğüm cümleyi de ekleyeyim: “Bambaşka zincirlere vurulmuş olsak da tüm kadınlar özgür olana kadar ben de değilim.”.

(Görsel: 19. Feminist Gece Yürüyüşü, Twitter)