Merhabalar, artık buraya yazmanın da bir ihtiyacımı karşılamadığını fark ettim, kesinlikle sizlik bir durum yok; ailesel sorunlar, sürekli cinsiyete göre yaklaşım… Yakın gördüğüm, derdimi anlatabileceğim bir tane bile yakın arkadaşım yok. Annemi yakın gördüm, onunla konuşmak istedim. Sırf konuşmak istedim diye artık benimle konuşmamaya başladı. Etrafımdaki bütün insanlar boş bir kalabalık. Özellikle anne ve baba figürü olan insanlar; evet, figür diyorum çünkü bu zamana kadar benim isteklerimi hiçe saydılar. Figür diyorum çünkü onlara göre kız olduğum için benim fikrim önemli değildi, sürekli akrabaların fikri önemliydi. Ben fikrimi belirtmek istediğimde evde ya çok büyük kavga çıkar ya da baba figürü sinirlenir ve evden çıkardı.

Sırf yalnızım, konuşacak kimsem yok diye psikoloğa gittim, baba figürüne randevuma dair mesaj gitmiş. Derdimi sormadı, “Neyin var?” bile demedi. Ne yaptı, biliyor musunuz? Etimi kemiğimden ayırana kadar dövdü, sadece dövdü. Ben biliyorum, bu aileye asla bir şey aşılanamaz! Kadın cinayeti oluyor; babama göre sürekli erkekler haklı oluyor, kadın öldüyse bir şerefsizlik yapmıştır gözüyle bakılıyor. Babam, anneme bu zamana kadar fiziksel şiddet uygulamadı ama sürekli psikolojik şiddet uyguluyor. Baba figürü mutlu olmayı sevmiyor, onun bedeni ve düşünceleri sonuna kadar mutsuzluktan ve fitne fesattan geçiniyor. Nedenini bir türlü anlayamıyorum.

Bu küçük yaşıma rağmen bütün psikolojik rahatsızlıklara sahibim. Diğer insanların ailelerine bakıyorum, en azından dinleniyorlar ama benim dinlenmem mümkün değil; baba figürü 2 cümle sonra bağırmaya başlıyor, annemle konuşmak ya da onun sevgisini görebilmek için de namaz kılıp Kur’an okumam gerekiyor. Yaptığı baskılarla inanmadığımı belirtmek istiyorum; bu çok kötü, yazarken bile içimde bir şey kopuyor. Bu hayat benim tercihim değil, onların biçtiği hayatı yaşıyorum. Şikayetçi olduğum zaman anneyle baba figürü diyor ki; “Okuyorsun, başka ne istiyorsun?”. Beni okutmalarını bile her gün başıma vuruyorlar.

Mezunum, dershaneye yeni başladığım zaman babam “Derslerin nasıl?” demek yerine “Dershanede erkek var mı?” diye sordu. “Evet” dediğimde ise “Artık dershaneye gitmiyorsun” dedi. Bu sefer susmamakta kararlıydım, zaten ben hiçbir zaman susmadım. “Evet, var ama gitmemem gerekiyorsa her ay düzenli olarak 7 bin lira vermen gerekiyor” dedim. Bu konuşma bu şekilde bitti.

Kız olmayı seviyorum ama aileme göre erkek çocuklar çok daha önde. Mesela abilerim istediği kızla birlikte olsun, günlerce eve gelmesin, ne isterlerse onu yapsın ve bunlara “Erkektir, yapar” densin; bana gelince “Sen kızsın, senin erkek arkadaşın olamaz; bırak sevgiliyi, erkek arkadaşın bile olamaz”. Ne demek istediğimi bile bilmiyorum, o kadar bunaldım ki beni anlayacak tek yolun intihar olduğunu biliyorum, aklımdan bir türlü çıkmıyor. Kaç yaşındayım, hâlâ gördüğüm psikolojik ve fiziksel şiddetler -en çok da psikolojik- beni bu dünyada yokmuş gibi hissettirmeye devam ediyor. Kendimi yemeye verdim, ilaç içip intihar etmek istedim ama olmadı, kustum, yine midem kabul etmedi. Yaşamak istiyorum, hatta yaşamayı çok istiyorum. Gerçekleştirmek istediğim o kadar güzel hayallerim var ki… Küçüklükten bu yana diyorum; olmayacak, erken yaşta ölümle tanışacaksın. Buna inanmak istemiyorum ama öyle olacak gibi. Küçükken annem hep şey derdi; “Sen büyüyünce senin ismin her yerde duyulacak, çok iyi bir meslek sahibi olacaksın, işini çok iyi yapacaksın” gibi şeyler söylerdi, inanırdım, küçüklük aklı işte. Şimdi de adımın her yerde duyulacağına ilk günkü gibi inanıyorum ama ölümle… Öyle bir ölümüm olacak ki bunu ya baba figürü yapacak ya da ben. Çünkü bunu her gün sözlü olarak vurguluyor. “Postunu yüzeceğim senin” gibi sözlere maruz kalıyorum. Bunu söylemesinin ardında yatan sebep de gecelere kadar ders çalışmam. Ben kızmışım, hiç kız gibi davranışım yokmuş, çok inatçıymışım…

Artık çok sıkıldım, birinden gelecek iyi duayı da yardımı da istemiyorum. Bu son çığlığım olacak, inanıyorum ama bunaldım. Artık nefes almakta zorluk çekiyorum; sanki bir yerde kalırsın, orası kapalıdır, dışarıdan hava gelmez ama pencereyi açınca içeri yeni hava doluşur. İşte artık o da yok çünkü pencere açamıyorum. Bana yardım etmeyin, istemiyorum, sadece burada kalsın, diğer insanlar da okusun ama bana yardım etmeyin çünkü sizlik bir şey yok, aslında benlik bir şey de yok. Bana yardım etmeye çalışmanız benim tekrar fiziksel şiddete kurban gitmem demek. Ailem iyi insanlar ama yalnızca konu erkek çocukları olduğunda… Bunu buraya özgürce yazabiliyorum çünkü bunu göremeyecek, anlayamayacak kadar körler. Abim yatağını bile kaldırmadan gidiyor, ben toplamak zorundayım. Neyse, bu gibi şeyler. İçimde kalmasın diye yazdım, yardım edin diye değil. Çünkü bunları konuşabileceğim bir tane bile arkadaşım yok. O yüzden burayı seçtim. Tekrardan iyi günler dilerim, kendinize iyi bakın.

(Görsel: Viktor Popkov)