Herkese merhaba! Ben Türk değilim, Türk bir anneyle Güney Rusya’dan gelen bir babanın kızıyım, yani Rus’um. Barlarda tepinen ve su gibi alkol içen bir baba tarafı ile sofilik derecesinde dindar hayatı yaşayan bir anne tarafının tam ortasında duruyorum. Küçüklüğümden beri sırf alkol içip ‘dağınık’ hayat yaşıyorlar diye annem beni üvey ablam ve abimden -babamın ilk evliliğinden doğmuş çocukları- uzak tutmaya çalıştı, en sonunda da onlarla görüşmemi komple yasakladı. Her neyse, yaşantım asla bir Rus kızınınki gibi değil, çoğunuz gibi başörtüsünden kurtulmaya çalışan biri de değilim. Başım açık fakat ben de baskılanıyorum. Bana hediye elbise gelir, sırf annem beğenmedi diye benimle giyeceğim-giymeyeceksin inatlaşmasına girer ve makasla parçalayıp yüzüme fırlatır, (elbise dediysek mini transparan bir şey değildi ha, gayet de böyle askılı, yazlık, etekleri yerlerde sürünen çuval paçalı geniş bir elbiseydi). O benim en sevdiğim elbiseme bunu yaptığı için ben de bu yaz onun bana diktiği bir elbiseyi parçalayacağım aynı şekilde. Evet, 20 yaşındayım ama intikam şeklim 5 yaşında küçük kızlar gibi.
Küçükken baskının boyutları çok daha korkunçtu, erkek kankalarım var diye dayak yiyordum ve zırt pırt telefonum karıştırılıyordu. 4. sınıfa giderken kendimden yaklaşık 10 yaş büyük liseli bir çocuğu beğenirdim, bilirsiniz öyle küçüklük aşklarını. Bunu çocuğa demeye utandığım için gidip anneme söylemiştim, saklım gizlim olmasın diye. O gece ‘namussuz’ diye bağıra bağıra dövülmedik yerimi bırakmadı. Ben aslında 9 yaşında o akşam küsmüştüm anneme. Hocalar okulda “Kızınız çok kıkırdıyor, yaramazlık yapıyor” dedi diye 3 gün odama kilitleyip okula yollamamıştı, bir güzel de dövmüştü. Onun travması bende hâlen mevcuttur. Kocaman insan oldum, aynı şeyi yapabilmek yürek ister ama ya yine beni odama kilitleyip günlerce döverse? Hayatımla alakalı bir şey düşünürken direkt “Annem kızar, bir de döverse yandık” diye düşünüp kafamın içinde konuyu değiştiriyorum; siz düşünün, iç dünyamda dahi rahat değilim.
Yaklaşık 2 yaz öncesinde kilolu biri olduğum için artık mayo giymekten utandığımı dile getirmiştim, bunu ‘edebinden ötürü daha da kapanmak istediğim’ olarak algılamış, bu yaz sürekli o olaya vurgu yapıyor. Ben de bu yaz arkadaşlarımla sahile gitmek istediğim için beni sahile salmayacağı düşüncesiyle geriliyorum. Küçükken bile aklım başımdaydı ve kapanmak istemediğim için onları idare edecek cümlelerle konuyu savuşturmaya çalışırdım. Şimdi ise o cümleleri hatırlatıp duruyorlar, cidden bunaldım. Ben şort giymek istiyorum, her kız gibi kız arkadaşlarıyla beraber sahilde eğlenen biri olmak istiyorum. Bu kadar ufak tefek şeylerin uğruna çocukluğum bitti, gençliğim de harcanıyor. Bu yaşa kadar arkadaşlarımla adam gibi bir yere gidip gezmedim, annem arıza çıkarır diye.
O kadar bıktım ki annem Türk olup da bunları yaptığı için Türk tarafımı komple reddettim, baba tarafımdan olan Rus kimliğimi benimsedim. Kendime Rusça bir isim koydum ve şu 4 yıllık üniversite hayatım bittikten sonra aileme dava açıp o ismi kimliğime yazdıracağım. Böyle çift kişilikli gibi yaşamak çok zor ve ben her geçen gün biraz daha yıpranıyorum. Babam açıkçası dinle pek de alakası olmayan biridir. Ondan yardım isteyeyim desem; geçmişte bir konuda zıtlaştık diye boğazıma sarılmıştı, ben o günden beri babama da küsüm. İnsan kızının gırtlağına çöker mi? Bana yardım edebilecek akrabamız da yok çünkü yazının başında belirttiğim gibi birbirine o kadar zıt akrabalarım var ki hiçbiriyle konuşmuyorlar. Ben böyle ne yapacağım?
(Görsel: Yedidya Hershberg)
“Annem Türk olup da bunları yaptığı için Türk tarafımı komple reddettim, baba tarafımdan olan Rus kimliğimi benimsedim.” için bir yanıt
Sana çok benzeyen,sanaldan tanıştığım bir kız vardı,anlattığın olaylar kimliğin yaşın durumun birebir onunkiyle tutuyor.
O musun acaba bilmiyorum ama umarım iyi olursun.Şimdi kıza mesaj atıp soramam da bunu sen mi yazdın diye ayıp olur..
Sabretmeye çalış gerekirse psikoloğa görün instadan da konuşabiliriz istersen.