Merhabalar, buradaki hikayeleri bir arkadaşım aracılığıyla gördüm ve çok hoşuma gitti.

Benim ailem dinine düşkündür, her zaman Allah’ın dediğinin olmasını layık gören bir ailedir. Bizi zorla Kur’an kurslarına gönderen, içimizde istek olmadığı halde o bakmaktan bile tiksindiğim yazmaları bize taktıran bir ailedir.

Ben balık etli bir kızdım ve bu annemin hoşuna gitmezdi. Evde ne olsa benden bilir, beni canımı acıtana kadar döverdi. Bir gün canım çok yandı, onu sadece elimle tuttum ve yuvarlandı. Sonra benim bu yaptığımı ömür boyu hatırlattı. Oysa sadece artık canım acımasın diye elimle itmiştim. Bunun ardından dayaklar kesilmedi. Okulda annemin üvey annem olduğuyla ilgili yalanlar söylerdim, halbuki o yalanı kendi yalanıma inanmak için söylemişim de haberim yok. Bir zaman geldi; artık kendimi öz annemin başka birisi olduğuna gerçekten inandırdım ve hiç gelmeyecek hayali karaktere, bir anneye âşık oldum. Bu sevgiyi saçma sapan insanlarda aradım, tecavüze uğramak üzereyken karşıma çok iyi bir insan çıkıp beni kurtardı. Hiçbirini anneme söylemedim çünkü söyleseydim “Nasıl kışkırttın da sana bunları yapacaktı?” deyip beni eve hapsederdi. Sırf onun bir damla sevgisine muhtaç olduğum için kapandım, sonradan çok pişman oldum çünkü anneme kendimi asla beğendiremedim. Annem sadece beni değil, benim varlığımı da beğenmezdi. Evden kurtulmak için istemediğim bir bölümü ve okulu seçmek zorunda kaldım; pandemi çıktı, yine evde beraber kafayı yedik. Artık kapalı olmayı sevmediğim için ojelere, makyaja, dar pantolonlara başladım. Annem, arkadaşım bana hediye aldığında bile bağırıp çağırıp bütün sevincimi içimde koyardı; halbuki kendisi “Doğum günün kutlu olsun” bile demeyen bir anne.

Hayatıma bir insan girdi, o da beni aldattı ve bundan sonra çok güçlendim, olgunlaştım. “Yapabilirsin” dedim kendime, zaten seni her şekilde beğenmiyorlar, hiç değilse sebebi açılmak olsun. Her gün, bunu söyleyeceğim gün için stresle doldum, hastanelik oldum ama değdi. Abimle ablam “Yanındayız, saygı duyuyoruz” dedi ama hiçbiri yüzüme bakmadı. Annem bana beddualar okudu ama ben güçlü kaldım, bu sefer cesaretli bir kız vardı. Bu kız yalanlarından arınıp kendi hayatının gerçeklerini yaşamaya başladı. Bugün dışarı açık çıktım ve rüzgârda saçlarımı güzelce savurdum, hiçbir şekilde düzeltmedim. Buna uzun zamandır çok ihtiyacım vardı. Herkes bana sırt dönse de bu yola baş koydum ve başardım. İnanmak başarmanın yarısıdır, derler. Kimse vazgeçmemeli, ben başardıysam herkes başarabilir. Yaşasın özgürlük!

(Görsel: Yedidya Hershberg)