Ben 12 yaşında kapandım. Ortaokula başlayacağım zaman kendi isteğimle İmam Hatip’e başlamıştım. Orada bana, günahlarımın aileme yazılacağı söylenmişti. Ben de bir gün anneme “Sizin cehennemde yanmanızı istemiyorum” deyip kapanmıştım. Daha regl bile olmamıştım. Çocukken de hiç şort falan giymedim. Babam almazdı. Gizlice abimin şortlarını giyerdim. Oysa diz üstü şort ona da günah değil miydi? Elbise giydiğimi bile hatırlamıyorum. Bir gün AVM ye gitmiştik. Bir elbise beğenmiş ve denemiştim. Annem “Sana elbise yakışmıyor ki” demişti. Ben daha çocuktum, çocuk. O gün çok ağlamıştım. İşte böyle çocukluktan aşıladılar. Birçok şey içimde kaldı. Kapanacağımı söylediğimde de çok mutlu olmuşlardı. Babamla alışverişe gitmiştik hatta…

8. sınıfta çok zorlandım, açılmak istedim. Ama en yakın arkadaşım vazgeçirdi, keşke yapmasaydı… Liseye geçeceğim zaman her gün dua ettim, sınıfımda kapalı biri daha olsun diye. Hep kendimi dışladım aslında. Mutluymuş gibi gözüktüm, belki de mutluydum. Ama yapacağım her şeyde gözüm kapalı birini aradı.

Şu an 16 yaşındayım. Bugüne kadar yaşadığım, benimsediğim dini araştırmaya başladım. Ben neden kapandım? Önce bunu araştırdım. Erkeklerin nefsine sahip çıkamamaları yüzünden kapandım. Evet, Allah istediği için ama Allah bu yüzden kapanmamı istedi. Benim saçımdan ne olabilirdi ki? Daha çok araştırdım ve her şey eşitsizliklerle doluydu. İslam’da erkekler kadınlardan üstündü. Kadınlar çok özel bir yere sahip deniliyor ama aynı zamanda erkekler için doğmuşuz gibi bir durum var. Bunları aileme sorduğumda “Allah öyle istemiş” diyorlar. Onlar da bilinçli Müslümanlar değiller. Aslında araştırmaya başladığımda bilinçli bir Müslüman olmak için araştırıyordum ama şu an ne yapacağımı bilmiyorum. Evet, Allah var ve buna inanıyorum. Hep hissettiğim varlığını şimdi daha fazla hissediyorum. Ama bizi neden aşağı görmüş, bunu anlamıyorum. Dinden uzaklaşıyor gibi hissediyorum. Bu dünyanın öbür dünyası da var, sabret diyorum ama mantığıma yatmayan şeylerle çelişiyorum… Açık olsam da sadece başım açık olacak. Çok açık giyinemem zaten, o bile günah. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aileme açılmak istediğimi söylediğimde vazgeçirmeye çalışırlar, belki de kızarlar; bilmiyorum ama uzun sürmeyeceğine eminim. Yani öncelikle benim karar vermem lazım ama veremiyorum. Buraya da içimi dökmek için yazdım. Okuduğunuz için çok teşekkürler.

(Görsel: Moïse Kisling)