Buraya daha önce yazmıştım. Anneme açılmak istediğimi söylemiştim, o da babama söylemem gerektiğini söylemişti. 5 ay geçti ve ben hâlâ babama söyleyemedim. Çünkü onu üzmekten korkuyordum. Annem büyük ihtimalle benim vazgeçtiğimi düşünüyor ama ben dayanamıyorum. Sanki bir el tutmuş boğazımı; ne nefes alabiliyorum ne de yaşayabiliyorum.

Şu an yatılı bir okulda kalıyorum, eve gittiğim ilk vakitte onlara anlatacağım. Buradaki bazı başarı hikayelerini okuyunca umut doluyorum. Gerçekten bir gün bende açılabilir miyim, diye. Niyetim kendimi erkeklere beğendirmek değil. Sadece rüzgârı hissetmek istiyorum. Ağlamak istiyorum. Geleceğimle ilgili hayal kurarken saçlarım hep açık. Kalbim hür. Çok mu günahkârım? Ya da hayırsız bir evlat. Sadece saçlarımı hissetmek istediğim için kötü bir insan olarak nitelendirilmek acı verici. Dayanamıyorum artık, bu delikten çıkmam gerek. Belki yukarıda güzel günler vardır.

Eve gittiğimde babama her şeyi söyleyeceğim ve bu esarete son vereceğim. Dayanamıyorum. Umarım başarırım ve buraya gelip umut olurum. Sizleri seviyorum, hem de çok seviyorum. Tanımadığım insanlara nasıl bu kadar bağlandım, bilmiyorum ama sizi çok seviyorum…

(Görsel: Darek Grabus)