Ben büyüdüm, dünya büyüdü. Ben büyüdükçe değiştim, ben değiştikçe dünya değişti. Dünkü benle bugünkü ben aynı olsaydı korkunç olurdu. Buraya yazan çoğu kişi gibi ben de 14 yaşında kendi isteğimle başımı örttüm. Biz doğarken buna istekli doğuyoruz çünkü bazılarına göre örtünmek zaten fıtratımızda var. Tabii ki de vücudumu saklamaya çalışarak ya da çoğunlukla ondan utanarak geçirdiğim çocukluğumu, kendi isteğimle örtünerek taçlandırdım. Tabii ki de ömrümde sadece bir kere gördüğüm insanın “Pantolon giymesen daha güzel olur” demesi bende hiçbir baskı oluşturmadı. Aa, lütfen kızlar, ne olmuş çocukken çiçekli elbiseler giyemediysek ya da minicik tırnaklarımıza oje süremediysek? Abartmayalım, değil mi? Ben bu örtüyü hür irademle örttüm. Hem de hayatta her kararı kendisiyle aldığım hür irademle!
23 yaşındayım şimdi. Neredeyse 1 senedir düşünüp duruyorum. Ben bu başı açsam ne olur? Hem hiçbir şey hem de çok şey… O ilk örtündüğüm güne gidip kendi isteğimle karşılaşmak o kadar dehşet vericiydi ki! Bir insan bir şeyi ancak bu kadar kendi isteğiyle yapmış olamazdı. Her zaman başörtüsüyle ilgili düşüncelerim vardı, zaman geçtikçe bunları hatırlıyorum. Misal evlenince ya da belki büyük bir hastalık geçirince başımı açabileceğimi düşündüğüm şimdi aklıma geliyor. Ömrümün sonuna kadar başörtülü mü olacağım diye düşündüğüm şimdi aklıma geliyor. Üstelik ben bunları kendi isteğimle başım örtülüyken düşünmüşüm. Bunların şimdi farkında olmak çok kötü. Üstelik geçmişe yolculuk da yok! Ne yapacağım şimdi? Zamanında giyilmemiş çiçekli elbisenin şimdi ne anlamı var? Yeniden çocuk olmak mümkün değil ki. Ben bu başı açarım. İnsanlar bir şeyler konuşmak için bahane arıyor. Ağzını açarsın, bir şey derler; adımını atarsın, bir şey derler; oturursun, bir şey derler. Konuşmak isteyen hep konuşur. Evdekiler zamanla alışır. Onların sesi çıktıkça benimki de çıkar çünkü. Şanslıyım ki aşırı tepkiler beklemiyorum. Ben bu başı açarım da benim çocukluğum ne olacak? Düşününce insan yaşamı içerisinde birinin başörtüsünü açması çok az meşgul olunacak bir şey. Yine de insanlar buna hayatın işleyişini derinden sarsan bir şeymiş gibi tepkiler veriyor. Ama yine de anlıyorum. Anlayışsız olsam hayatım daha kolay olurdu. Önceden insanların neye inandıklarıyla çok ilgilenirdim. Şimdi o kadar umurumda değil ki… İnanışlar, düşünüşler ve görünüşler… Hepsi birbirinden farklı. 7 milyar insan, 7 milyar bakış var.
(Görsel: Julio González)
“Vücudumu saklamaya çalışarak ya da çoğunlukla ondan utanarak geçirdiğim çocukluğumu, kendi isteğimle örtünerek taçlandırdım.” için 3 yanıt
Kız kardeşim Geçen zamanın telafisi yok ama ilerisi için ipler daima senin elinde sen ne yapmak istersen o şekilde olucaktır ne güzel ki ailenden büyük bir tepki beklemiyormuşsun ozaman geçmişin telfasini yapabilirsin çiçekli elbise için hiç geç değil daha 23 yaşındasın gençliğin baharı istersen çiçekliği istersen böcekliyi dilediğince giy mutlu ol bundan sonraki hayatını mutlu olarak geçirmeye çalış belki zor bir adım olucak milleti onu bunu düşünücen cesaretini toplayamıcaksın lakin herşeyin bir başlangıcı vardır bunu ertelemek sana zarar verir çok düşünmeyip geçmişi kurcalamayıp önümüzdeki mutlulukları düşünüp geleceğimizi planlayarak o ilk adımı atıp kuş gibi hafiflememiz mutlu olmamız gerekiyor konuşmak istersen 29tavananna instegram hesabından ulaşabilirsin
Merhaba. Kendi hikayeme yakın bir hikaye arayışıyla dolaşırken sizin yazınızı okudum. 13 yaşında başımı örtmüştüm, şu an 24 yaşındayım, 2 hafta önce evlendim ve sonrasında başımı açtım. Söylediğiniz gibi benim ailem de çok aşırı tepki vermediler yani en azından küskünlük/dargınlık olmadı ama annem halen acele ve yanlış verilmiş bir karar olduğunu savunuyor. Fikrimi değiştirmem için çaba gösteriyor. Anladım ki bu süreçte en önemli olan şey kararınla dimdik durabilmek. Zorda hissettiğim zamanlar çok oluyor, o anın yegane ilacıysa yaratanın huzuru.
23 yaş hiiiç geç değil canım genceciksin oh mis.
ben ancak 31 yaşında adım atabildim. geçmiş zamanı kaçırmış gibi hissediyorum ama aynı zamanda da başarabildiğim için mutluyum. hiçbir zaman geç değildir.