Bugün benim doğum günüm. 2 sene önce bugün o başörtüsünü taktığım günün pişmanlığı var üzerimde. Düşünmekten yorgunum. 16 yaşına giren bir insan nasıl 50 yaşında gibi hisseder ki? Dün akşam annemle tartıştım ve bana biraz öfkeyle “Ne yaparsan yap, banane, takmazsan takma” gibi bir cümle kurdu. Aslında üniversite için başka bir şehre gittiğim gün hemen açılmayı düşünüyordum. Fakat bu cümle bana umut verdi. Sanki çok zorlarsam daha erken başarabilirim gibi hissediyorum. Aylardır evden dışarı çıkmıyorum. Annem bunun tembelliğimden dolayı olduğunu söylüyor. Fakat ben tembelliğimden, üşengeçliğimden değil; boğazıma sardığım o kumaş parçasından nefret ettiğim için dışarı çıkmıyorum anne.

Yakın zamanda annem tekrar dışarıya çıkacağında bana soracak ve ben kabul edeceğim. Fakat o başörtüsünü takmadan hazırlanıp karşısına geçeceğim. Sonrasında ne olur, kestiremiyorum. Kabul etmezlerse tekrar tekrar deneyeceğim. Belki istemediğimin ve bunun zorla olmayacağının farkına varırlar. Farkına varmazlar ise en geç 2 veya 3 yıl sonra üniversiteye geçtiğimde yapacağım. Umarım yazacağım 3. mektupta başarmış olurum. Maalesef özgürlük, kazanmak için uğraşmamız gereken bir kavram. Hoşça kalın ve mutlu olmaya çalışın. En önemlisi, korkmayın. Bu hayat sizin hayatınız ve karar verecek olan yine sizsiniz, başkası değil.

(Görsel: Magí Puig)