Merhabalar, cesaretlenmek ve çıktığım bu yolda geri dönmemek adına yazıyorum. Bir önceki yazımda kararsızlığımdan ve korkumdan bahsetmiştim. Artık içimde ne kararsızlık ne de korku var fakat yine de yapamıyorum. Beni en çok düşündüren şey babamın düşeceği durum. Çünkü kendisi imam ve hatırı sayılır bir çevreye sahip. Açıldığımda üzülecek; belki akrabaların, arkadaşlarının ve hatta cemaatinin ezici bakışlarına maruz kalacak. Muhtemelen de benden utanacak. Bunu kabullenemiyorum. Aşamıyorum.
Geçtiğimiz günlerde bir arkadaşımda kaldım. Gece sahile inecektik, açık gitmeye karar verdim. Sahil fazlasıyla kalabalıktı. O kalabalıkta neler hissedeceğimi çok merak ettim. O gece kendim gibi hissettim, “Bu benim” dedim. Olmak istediğim ben buydu. Derdim, sandıkları gibi oramı buramı açmak değildi, o gece sıradan bir tişört ve pantolonla gayet mutluydum. Bu geceden sonra açılma kararım daha da kesinleşti. Fakat ara ara evde konusu açılıyor ve cesaretim kırılıyor. Herkese karşı yıkılmadan durabilecek miyim, bilmiyorum.
1 ay sonra şehir dışına gideceğim. Üniversiteyi Ankara’da okuyacağım ve oraya gittiğimde başörtüsü takmak istemiyorum. Keşke yanımda en azından 1 kişi olsaydı, birinin destek elini omuzlarımda hissetseydim. Yaşça büyük olanlardan zaten umudum yok, girdikleri kalıpların içinde kök salmışlar ama abilerim, kuzenlerim de bana karşı. Bu yüzden aranızdan birileriyle konuşmak, yeniden cesaret bulmak isterim. Özellikle de Ankara’da olan ve aynı yollardan geçtiğimiz biriyle tanışmayı çok isterim. Buraya Instagram hesabımı bırakıyorum: @cesmiya. Lütfen yazmaktan çekinmeyin. Bu zorlu yolda birlikte yürüyelim. Bir gün herkesin olmak istediği kişi olması dileğiyle.
(Görsel: Maxfield Parrish)
“Derdim, sandıkları gibi oramı buramı açmak değildi, o gece sıradan bir tişört ve pantolonla gayet mutluydum.” için bir yanıt
Mrb seni cok iyi anliyorum. Benim de babam imam aslinda muezzin ama yasadigim ilde hep hoca diye biliyorlar. Genelde namaz da kildiriyor ondan dolayi. Ve ben de ayni senin durumundayim. Suan 18yasindayim. Yksye hazirlaniyorum ve ankarada okumak istiyorum ne tesaduf dimi:) Babamin meslegiyle yargilanmak beni cok kotu hissettiriyor. Hocanin kizi soyle mi olur hocanin kizi boyle yapmaz gibi artik bunaltiyor bu laflar beni. Aslinda babam baski yapmiyor bana. Annem baski yapiyor. Annemin ailesi muhafazakar olmamasina ragmen annem asiri yobaz bir kadin. Ama ben bile suanda acilmaya kararliyim. Ablam da benim gibi ama o kabullenmis durumu kapali oldugunda mutlu oldugunu saniyor. Ben 2 ya da 3 ay icinde bunu basamak istiyorum. Sen daha da sanslisin universitedesin. Elinde daha cok imkan var. Ve bir sey daha soylemek istiyorum. Universutede onlardan gizli acilmaktan cekinme. Cunki onlar sana bu kadar psikolojik baski uygulamislarsa senin de kendin icin bunu yapmaya hakkin var. Ben suan bir dine inaniyor muyum ondan bile emin degilim. Psikologa gittigimde bana kapanma travman olkus dedi ama umarim bunu da uenerim. Kendine iyi bak hoscakal