Herkese merhaba. Ben 8 senedir kapalıyım. 8. sınıfta annemin zoruyla kapandım ve bu durumu hiçbir zaman sindiremedim. Her zaman içimde bir yara gibi beni kemiren bir his olarak kaldı. Pantolon ya da tişört giymek istediğimde ve ardından başımı kapattığımda o his hep benimle geldi. Yok etmeye çalıştım ancak olmadı. Araştırmalar yaptım, bu durumu kabullenmeye çalıştım fakat bir yerden yine ortaya çıktı, içimdekiler hep orada durdu.

Şimdi ise üniversiteyi bitirdim ve artık kendim hayatıma bakmak istiyorum. İstediklerim arasında açılmak da var. Yani bunu annemin rızası için değil de Allah’ın rızasını gözeterek yapmak istiyorum. 2 gün önce açılacağımı aileme söyledim. Ağır hakaretler ve beraberinde benimle konuşmayan bir ailem oldu… Artık or**** olmuşum gibi davranıyorlar. Başka bir kardeşim açık fakat o bile benimle konuşmuyor. Tek istekleri benim pişman olmam… Açılınca çirkinleşeceğimi düşünmemi, güzel olmayı beklemememi istiyorlar. En çok değer verdiğim kişilerin, ailemin, bana bu şekilde davranması beni çok üzüyor. Halbuki sadece kendi istediğimi yapmak istiyorum. Pişman olacaksam bile bu benim pişmanlığım olmalı. Karakterim değişmedi, ben de değişmedim; ben sadece kendimi anlamak, görmek istedim. Belki bu hareketimle mutlu olmak istedim. Sizce gerçekten yanlış mı yapıyorum?

(Görsel: Eugeniya Dudnikova)