Selam. Henüz 17 yaşındayım. Aslında benim hikayemin de buradaki kızların hikayelerinden pek bir farkı yok. Henüz 5. sınıftayken kapandım. O zamanlar bu durumdan memnundum çünkü aksini hiç düşünmemiştim. Öyle bir ihtimalin olması söz konusu bile değildi. En fazla regl olana kadar açık durabilirdim. İmam Hatip’e gittiğim için ve çevremdeki çoğu kişi böyle olduğu için olduğum durumu yadırgamıyordum. Liseye geçeceğimde yine İmam Hatip’e yazıldım. Kızların erkeklerle konuşması, birbirleriyle arkadaş olması adeta namussuzluk gibi görülüyordu. Tabii yine her zamanki gibi erkeklere hiçbir şey olmuyor, bütün her şey kızların başına yıkılıyordu.

9. sınıfta, aynı okulda olduğumuz bir çocukla bir durakta tanıştık. Her gün konuşmaya başlamıştık. Onu çok masum duygularla seviyordum. Zaten çok küçüktüm, içimde nasıl kötü bir duygu olabilirdi? Neyse. Aradan birkaç ay geçtikten sonra öğrendim ki duygularım karşılıklıymış. Çok sevinmiştim. Her gün konuşuyor, birlikte çok eğleniyorduk. Yaklaşık 6 ay sonra okul idaresinin bu durumdan haberi olduğunu öğrendim. Kim bilir kaç ders saatimi idarede geçirdim… Ailemin haberi olmasın diye çok ağladım ama nafile…

O gün berbat bir gündü. Telefonum elimden alındı. Zaten okulun son haftasıydı, neredeyse eve hapsolmuştum. Ne arkadaşlarımla buluşabiliyor ne de birkaç dakika stres atabiliyordum. Evde herkes başıma düşman kesilmişti. Kimse benimle konuşmuyordu, sanki ben aileden değilmişim gibi hissediyordum. 1 yıla yakın bir süre bu böyle devam etti. Sonra yavaş yavaş konuşmaya başladık.

O 1 yılda o kadar çok düşündüm ki ben, artık eski ben değildim. Farklı biriydim. Pek çok din araştırması yaptım. Şu an kendimi boşlukta gibi hissediyorum. Bunu söylemek gerçekten çok zor ama artık gerçekten neye inanacağımı bilemiyorum. Her şeyden çok soğudum, çok uzaklaştım. Eşarbımı takıp dışarı çıktığım zaman sanki kafamda eşarp değil de koca bir kaya taşıyor gibi hissediyorum. Böyleyken kendim değilim. İçimdeki ben ile dışımdaki ben çelişiyor. Üzerime giydirdikleri kılıfa sığmaya çalışmaktan çok yoruldum. Benimle aynı şeyleri yaşayan çok kız var, biliyorum. Ben hepimizin birbirine olan desteğini hissediyorum. Bizi sadece biz anlayabiliriz, bunu da çok iyi biliyorum. Ben güzel bir üniversite kazanıp buralardan uzaklaşacağım ve gerçekten her şeyin üstesinden geleceğim. Her şey çok daha güzel olacak…

(Görsel: Brian Kershisnik)