Merhaba, ben daha önce buraya yazmıştım. Sonunda başardım, neredeyse 2,5 aydır açığım. Eski özgüvenim yerine geldi, istediğim gibi giyinebiliyorum, saçlarım rüzgârda uçuşuyor. O kadar iyi hissediyorum ki… Açıldığım ilk günler sancılı geçti, “Bunu giymeyeceksin, şunu yapmayacaksın” gibi bir ton yasak geldi. Fakat artık aştım, mini olmasa bile şort ve etek giyebiliyorum, askılı tişört giyebiliyorum. O kadar ağlamam, o kadar bağırmam işe yaradı.

Ben buraya yazdıktan sonra babam fikrinden vazgeçmişti, “Annen üzülecek, o izin verse bile artık ben izin vermiyorum” demeye başlamıştı. Benim en büyük yardımcım abim oldu. Annemle babamı abim ikna etti, teyzem de benim yanımdaydı ve annemi yumuşattı. O gün annemlerle birlikte dışarı çıkacaktık, çıkacağımız zaman anneme “Anne, saçım açık gidebilir miyim?” dedim ve annem “Tamam, git hadi” dedi. Benim o anki mutluluğumu düşünemezsiniz. O kadar çok mutlu oldum ki gülmekten ağzımı kapatamıyordum. O gün dışarı saçım açık çıktım. 6 yıl sonra saçım ilk defa rüzgârla buluşmuştu. Ağlamak istiyordum. İlk zamanlar kendimi çok garip hissediyordum ama şimdi daha iyiyim. Koşunca, rüzgâr esince saçlarımın arasından hava geçiyor ve bu o kadar güzel bir his ki…

Asla vazgeçmeyin, bu sizin hayatınız ve siz bir bireysiniz. Siz ailenizle bu konuda konuştukça onlar da sizi anlayacaktır. Lütfen çıkış yolu yokmuş gibi hissetmeyin. Her tünelin bir sonu vardır. Eğer bu konuda konuşmak isterseniz yorumlara yazın, sizinle her zaman dertleşirim. Ben başardım, siz de başarabilirsiniz.

(Görsel: Vittorio Zecchin)