Öncelikle merhaba. Kendimi kimseye ifade edemeyince buraya yazmayı düşündüm; benimle aynı durumda olan birilerini bulur, ne yapacağıma bir yol gösteren olur diye yazmak istiyorum.
Ben 9. sınıfın başladığı ilk gün kapanmış bir kızım, o kadar pişmanım ki bu kararımdan. Şimdi 11. sınıfa gidiyorum ve 3 yıl olmuş olsa dahi 2 yıldır aklımı kurcalayan bir düşünce var. Ben açılmak istiyorum. Ben de diğer yaşıtlarım gibi kendim olmak, kendi istediğim gibi olmak istiyorum. Ailem bana bir baskı uygulamadı belki ama her zaman bu psikoloji ile büyüdüm. Açık giyinmedim, sıfır kol tulum, elbise giyinsem bile içime tişört giymek zorunda kaldım. Ailem bana “Kapanmak istiyor muyum?” diye sordurmadı, hep “Ne zaman kapanacağım?” diye düşündüm. Çevrem hep kapalı; ailem, akrabalarım… İmam Hatip okuduğum için tüm öğretmenlerim bana bunu yapmam gerektiğini söyledi, sınıftaki çoğu kişi kapalıydı zaten. Benimle yaşıt ve sürekli kıyaslandığım kuzenim de kapanınca bana başka bir çare kalmamıştı. Annem yaz tatilinde sürekli “Kapanacak o” diyordu.
9. sınıfa başladığım ilk zamanlarda alışırım sandım ama aksine her gün daha da soğudum. Müslüman mıyım? Onu bile bilmiyorum. Karantinada çok dışarı çıkmadığım için rahattım, hep düşünüyordum ama aileme bu durumu açma gereksinimi duymadım. Fakat şimdi okula gidiyorum ve her sabah taktığım bu başörtüsü bana lanet ettiriyor. Her gün görüyorum. Benim yaşımdaki kızları görürken çok özeniyorum. Ailem ne der? Ne yapar? Kestiremiyorum, bu yüzden onlara bundan şikayetçi olduğumu belli etmek yerine hep mutlu olduğumu göstermeye çalıştım.
Hep korkarım; ailemi üzeceğim, aileme layık birisi olmayacağım diye. Benim yüzümden huzur kaçar diye hiçbir sorunumu bile anlatamadım. Şimdi ise bu durum gece rüyalarımdan bile ağlayarak uyanmama neden oluyor. Çok dua ettim, çok çıkış yolu aradım ama içim hiçbir zaman rahatlamadı. İçime başörtü sevgisi gelmesini çok istedim ama aksine dinden her gün daha çok soğuyor ve sorguluyorum. Annemi ve babamı üzmekten çok korkuyorum, ya benden utanırlarsa? Ya bana duymak istemeyeceğim şeyler söylerlerse? Korkuyorum lâkin yaşamak istediğim hayat bu değil. Anneme desem, aileme kabul ettirsem geri kalan kimse umurumda olmaz fakat onları da ikna edemem gibi geliyor. Çok yoruldum, ben ‘ben’ olamamaktan çok yoruldum. Ne yapacağım? İlk önce annemle konuşmak istiyorum ama cesaretimi topladığım zaman yine korkup kaçıyorum. Lütfen bana yapmam gerekeni söyleyin. Ben artık kaybolmuş hissediyorum.
Cesaret bulabileceğimi zannetmiyorum ama umarım başarabilirim. Umarım hepimiz başarabiliriz.
(Görsel: Gine Litherland)