Öncelikle merhaba. Ben 16 yaşında, sözde çok dindar bir ailenin kızıyım. Küçüklüğümden beri baskı uygularlardı ama bu baskı daha çok akademik yöndeydi. Sınava girdim vs. derken 11. sınıfın sonunda babam bir anda bana “Kapanacaksın” dedi. “Hayır” dedim ama “Ya eşek gibi ya da zorla” dedi.

10. sınıfa geçtiğimde taşındık. Çok daha sosyal olacaktım, bir sürü arkadaşım olacaktı; kendime böyle hedefler koymuştum ama kapanma konusu aklımdan çıkmıyor. O halde sınıf arkadaşlarımın yüzüne nasıl bakacağım? Nasıl dışarı çıkacağım? Nasıl giyineceğim? Ben kıyafetlerime, görünüşüme çok önem verir ve dikkat ederim.

Birkaç gün önce babam yanıma gelip “Herkes üzerine düşeni yapacak, namaz kılacak, Kur’an okuyacak ve kapanacak” dedi. Yaklaşık 6 ay boyunca bu kapanma konusunu düşündüm ve bir şekilde sıyrılabileceğim düşüncesiyle ayakta durdum ama artık dayanamıyordum. Hem babama hem tesettüre hem de dine olan nefretim o kadar artmıştı ki normalde babamdan korkmama rağmen dayanamayarak “Hayır, kapanmayacağım” dedim, hıçkırarak ağlamaktan konuşamıyordum. “En sonunda kapansam bile asla öyle kalmayacağım” dedim. Çok kızdı. Bilgisayarımı benden aldı, dışarı çıkmamı yasakladı. Buna rağmen benim içim o kadar rahatladı ki… Hayatımda sadece 2 şey için kendimle gurur duyuyorum; biri de babama, tesettüre ve ona olan nefretimi korkmadan söyleyebilmemdi.

Artık beni bir insan yerine koymuyor, onun için evde gezen hayvandan farksızım. Özür dileyip hatamı kabul edersem bilgisayarımı geri verecekmiş -bilgisayarım benim her şeyimdir-. Kapanmayı kabul ettiğimi söylemek istemiyorum, söylesem bile sadece bilgisayarım için ve beni daha fazla kısıtlamasın diye söyleyeceğim. Kalbimse asla bunu istemeyecek, asla. O gün gelecek; bacaklarım, göbeğim ve kollarım hep dışarıda olacak. Ben nasıl istersem öyle giyineceğim, onlar nasıl isterlerse öyle değil!

(Görsel: Sonia Delaunay)