Merhaba. Nereden başlamalıyım, bilmiyorum. Aklıma geleni yazacağım. Ben Nisa, 14 yaşıma gireceğim. Ailem beni zorla kapatmaya çalışıyor. Şöyle anlatayım; ben 7. sınıftan beri baskı görüyorum, “Artık yavaş yavaş kapanmaya başla”, “Benim güzel kızım kapanacak” gibi sözlerle. İstemediğimi söylediğimde bana bağırıyorlar, vuruyorlar, tehdit ediyorlar. Ben de bunu yaşımın küçük olmasına bağlıyordum. Korktuğum için ertelemeye devam ettim.

Şu an 9. sınıftayım. En geç 9. sınıfa kadar erteleyebildim çünkü regl olunca kapanacağımı söylemiştim. Aslında 1 sene önce regl oldum ama bilmiyorlar. Korkuyorum çünkü kapanmak istemiyorum çünkü okuldan zorla alınmak istemiyorum çünkü şiddet görmek istemiyorum. Kendim gibi olmak istiyorum, çok şey istemiyorum ki… Oysa diğer arkadaşlarıma, ailemden kaçmak için gittiğim yurttaki oda arkadaşlarıma bakıyorum; aileleri çok anlayışlı ve çok iyiler, istedikleri şeyleri yapıyorlar ve mutlular. Peki ya ben? Hayır, değilim. Mutlu olmaya çalıştım ama yobaz ailem hep engel oldu. Bıktım, her gece ağlamaktan gerçekten bıktım… Diğer çocukların bir sürü harika hayalleri ve istekleri varken benim tek düşündüğüm şey ailemin bana karışmaması. Artık bıktım, 2 senedir sürekli ağlamaktan ve sürekli korkmaktan bıktım. Dayanamıyorum. Yardım isteyecek birileri yok. Yapamıyorum, yaşayamıyorum, birkaç gündür intiharı düşünüyorum çünkü olmuyor. İstiyorum ki anlayışlı olsunlar, bana karışmasınlar, beni sevsinler ama hayır, olmuyor.

(Görsel: Rimi Yang)