Buraya uzun süredir yazmak istiyordum ancak sanırım gerekli cesareti ancak buldum. Ben 10 yaşımda kendi isteğimle olduğuma inanarak kendimi birdenbire kapalı olarak buldum. Ailem orta okula dahi göndermeyecekti, ancak zorunlu olması nedeniyle İmam Hatip’e gönderildim. 8. sınıfta ise ben zaten okuldan memnun değildim ve beni açık liseye kaydettiler. Şu an düşününce o zaman diretsem bir şeyler farklı olur muydu, bilmiyorum.

11. sınıfa gidiyorum ve okul olmadığı için üniversite sınavına şimdiden yeni yeni hazırlanmaya başlıyorum. Aileme açık açık üniversiteye gideceğimi belirtiyorum. Annem gülüp geçiyor. Onun için bu denli ütopik bir hayal…

Ne annemden ne babamdan fiziki şiddet gördüm. Aslen ikisini de deliler gibi seviyorum. Annem belki de hayatta en sevdiğim, ancak bir o kadar nefret ettiğim kişi oluyor.

Non-teistim. Şu an İslam’a inanmadığıma emin olmakla beraber dinleri okuyup araştırma aşamasındayım. Buna rağmen başımdaki örtü beni rahatsız etmiyor, çünkü benim ilk savaşım eğitim hayatımla.

Bunu becerebilecek miyim yoksa YKS’ye dahi boşu boşuna mı çalışacağım, bilmiyorum. Aslında yazılacak çok şeyim olsa dahi bu anılarımı anımsamak istemiyorum. Apar topar bir biçimde içimi dökmek istedim yalnızca. Umarım 2 yıl sonra buraya başarmış olarak geri dönebilirim.

(Görsel: Mela Koehler)