Merhabalar, ben de sizin aranızdan biriyim.

Baba tarafım baskıcı bir aile yapısına sahip. Halam kuzenimi döverek zorla kapanmaya iteledi. Kuzenime sorsanız şu an gayet mutlu. Babam beni orta okul son sınıftayken kapatmak istedi. Annem karşı çıktı. Giydiğim yarım kollu bluzların üzerine gömlek, vücut hatlarımı belli etmeyen pantolon giymem istendi. İstemeyerek yapmak zorunda kaldım. Lise 1. sınıfta baba tarafından baskı başladı, “Ne zaman kapanacaksın?” diye. Ağzımı açtığım anda annem, “Seneye inşallah” diyordu. Öyle böyle derken 1. yılı devirdik. Okulun açılacağı ilk gün o sabah güneş benim için çok acı doğdu. Okul için hazırlandım, fakat babam eğer kapanarak okula gitmezsem okul hayatımı bitirmekle beni tehdit etti. İlk gün okula gidemedim. Kaç defa “İstemiyorum” dediğimi artık hatırlamıyorum. Diğer gün okula kapanarak gittim, fakat başımı açtım. Yapamadım, çünkü boğuluyordum. Ailem okulda açıldığımı öğrendi. Okul hayatım bitti ve ben eve hapsoldum. Arkadaşlarımla ayda bir defa buluşuyordum. Her dakika aranıp nerede olduğum kontrol ediliyordu. Ölümü çoğu defa düşündüm, denemek için cesaret kırıntısına ihtiyacım vardı ama yapamadım.

1 sene boyunca aileme yalvar yakar ikna ederek en sonunda açık öğretime yazıldım. Kapanmak durumundayım hâlâ. Bu sene üniversitesi sınavına girecektim, fakat bir dakika yüzünden geç kaldım. Aylarca olan emeğim bir anda çöp oldu. Anneme bazen açılacağım diyorum. “Sen hala akıllanmadın mı, o rüyadan uyan.” diyor. Ne yapmam gerek, bilmiyorum. Kendime güvenim yok. Aynada bir yabancı görmek o kadar zoruma gidiyor ki… Rüzgârın saçımı okşamasını, özgürce dalgalanmasını istiyorum. Destekçim yok. Arkadaşım yok. Dört duvar arasında sıkışıp kaldım. Daha kötüsü, yalnızlık iyi gelmeye başladı. Umarım bir gün buraya gelip “Ben başardım, saçlarım artık rüzgârın avuçları arasında usulca dans ediyor” diyebilirim.

(Görsel: Pierre Bonnard)