Merhaba. Ben daha 6. sınıfa giderken annem, “Etek giyersen seni severim, başını örtersen benim kızım olursun” derdi. Ekmek almaya giderken “Giy eteğini, ekmek al” derdi. Annem evi geçince, eteğimi kıvırıp giderdim. 13 yaşında liseye geçince annemin baskıları sonucu kapandım. Akrabalarım dine düşkün demek istemiyorum, fazla cahil demek daha doğru olur. Kapanırsan namusunu kurtarmışsın gibi bir felsefe benimsemişler. Neyse, lise boyunca kapalıydım,

Üniversiteye geçince açılmak istedim. Annem, “Dolduruluyor” dedi. Babam, “Seni okuldan alırım” dedi. İlk defa babam bu konuda baskı yaptı ve ben çok korktum, üniversite bitti. Hâlâ nefret ederek takıyordum o başörtüyü. Ben evlendim. Evlenirken açık olmak istedim, bu benim hayalimdi ama annem izin vermedi, yine sarıldı o şey kafama… Hâlâ düğün fotoğraflarıma bakmak istemiyorum… Evlendikten sonra açılmak istedim, “Annelik hakkımı helal etmem” dedi ve bunu 3 yıl daha sürdürdü. 15 yıldır kapalıyım, artık yeter, dedim. Bugün babamla konuştum. Hafta sonu annemlere açık olarak gideceğimi söyledim, babam tepki vermedi, bana saygı duydu. Çevremdekiler ne der diye gram düşünmüyorum, üzerimde büyük bir psikolojik baskı kuracaklar ama umurumda değil. Tek düşündüğün kişi annem. Keşke böyle olmasaydı, seni ezip geçmeseydim ama dayanamıyorum artık, çok mutsuzum. Annem eve dahi almayabilir, hepsini göze aldım. Benim de bir evladım var, anneler çocuklarına kıyamaz, elbet beni bir gün affeder diye düşünüyorum. 1 hafta sonra neler değişecek, ben de çok merak ediyorum. Kimse benim gibi bu kadar geç kalmasın, isteklerinize en kısa sürede dönün kızlar; bu kendinize yapabileceğiniz en büyük iyilik olur.

(Görsel: Jacob Kramer)