Merhaba. Ben de sizin gibi bu durumdan çok bunalmış biriyim. Hemen başlayayım anlatmaya. 10 yaşındayken vücudumdan utandığım ve saçlarımı sevmediğim için kapanmak istedim. Ailem, “Tamam” dedi ve o yıl kapandım. Şu an 17 yaşındayım. 2 yıldır içimde hiç gitmeyen öyle bir huzursuzluk var ki… Anneme ilk söylediğimde bunu benden hiç beklemediğini söyledi. Kavgalar, bağırışlar, izin vermem’ler… Ara ara kavga ederdik, ağlardım. Diğer gün stabil hayatıma devam ederdim. Sonra abimle de konuştum, ilk başta nedenini sordu. Anlamaya çalıştı. En sonda dedi ki, “Yaparsan senin arkanda dururum”. Ama annemin korkusuyla yapamadım. Sonra babama söyleyeyim, dedim. Belki olur diye babama söyledim. İşte ben seni yetiştiremedim, yok şimdi saçlarını açacaksın, sonra nereni açacaksın, falan demeler… Yok, ben şimdi bu günahın altına giremem, evlenince kocandan izin alırsın, falan dedi. Çok sinirlendim, o gün sanki malmışız gibi muamele ediliyordu ve bu benim nefret etmeme neden oluyordu, ama geçen haftalarda dedim ki bir deneyeyim… Kapüşonluyla çıktım, dışarıda açtım saçımı. Koştum biri görmesin diye. 2 dakika kaldım öyle ve hiçbir çekingenlik vesaire olmadı. Çok rahattım, hatta sadece biri görür korkusu vardı. Yani benim saçımın gösterilmemesi bana haksızlık gibi geliyor. Bunun benim isteğimin dışında olması… Bunu bilmek o kadar yoruyor ki… Sanki hiçmişiz gibi geliyor, ama biliyorum ki bir gün başaracağım ve buraya güzel bir mektup yazacağım. Eminim siz de başaracaksınız. Pes etmeyin, ben etmiyorum.

(Görsel: Jiang Xiaoxi)