Merhaba. Ben ebeveynleri boşanmış bir kız çocuğuyum. Annem bana hamileyken babamla boşanmış, babam annemi aldatmış. Annem, ben, dayım, anneannem ve abim aynı evde yaşıyorduk. Daha sonra annem evlendi ve babam, abimle beni aldı. Ben 5 yaşındaydım. Annemi görmeme müsaade etmedi. 10-11 yaşlarımda gizlice annemle görüştüm hatta annemi ilk gördüğümde tanımadım. Sonra babamın evlendiği kadın bana eziyet etmeye başladı. Aç bırakıyordu, hastalansam zorla okula götürüyordu. Ben de dayanamayıp abimle beraber anneannemin ve dayımın yanına geldim ama çilem burada da bitmedi. Babamın Adanalı olmasından dolayı aşağılandım, ezildim; anneannem, abim erkek diye hep onu üstün tuttu; benim okul masraflarımı söylene söylene karşılarken abimin eğlence ihtiyaçlarını seve seve karşıladı. Bir kere askılı giydiğim için beni evden attılar.

Yazları hâlâ evde hakaret ve eziyet görüyorum. Sinir krizi geçirir duruma geldiğim zaman kendime bir şey yaparım diye bir gün iyi davranıp sonra eskisi gibi devam ediyorlar. Üniversiteye gitmek istiyorum, “İstanbul’da kazan” diyorlar; çalışmak istiyorum, ağza alınmayacak iftiralarda bulunuyorlar. Ben de artık dayanamadığım için birikim yapıp evden kaçma planı yapıyorum fakat evden kaçmak mantıklı gelmiyor. Onlara şehir dışında üniversite kazandığımı söylesem ve gittiğim yerde hem çalışıp hem üniversiteye hazırlansam başaracağımdan eminim çünkü beni yıpratan iş ya da güç değil, evde gördüğüm zulüm. Fakat onları kazandığıma nasıl inandırırım, aşamaları bilmiyorum. Defalarca kez kendime zarar vermeye kadar gittim ama ben artık hayatımı kurtarmak istiyorum.

(Görsel: Ji Xin)