Merhabalar. Öncelikle burayı çok eskilerden bilen biriyim. Buradan çok da arkadaşım oldu. 3 sene önce buraya bir mesaj atmıştım ve serüvenimi tekrar yazmak istedim. 18 yaşında zorla kapandım. Asla tahammül edemedim. Sevmeye çalıştım ama yapamadım. Açılmaya çalıştıkça sonucu hep dayak hatta ölüme kadar gitti. Babam; hayatımı, psikolojimi bitiren o babam…

Bir gün ağlarken “Neden ağlıyorsun?” dedi. “Ben yapamıyorum.” dedim, “Çok mutsuzum.” gibi şeyler diyordum ki annem ve babam beni yerlerde tekmelemeye başladılar. O gün üniversiteye her yerim mor gittim. En son artık babamın gerçekten çok ağır şiddetleri ve tehditlerinden sonra vazgeçtim. Evde hiç konusunu açmadım. Her şeyi gizli yapmaya başladım.

Dinden çıkmıştım ve o gece aynen şöyle bir dua ettim; “Allahım, eğer varsan bana yardım et. Halimi görüyorsun, ben senden uzaklaşmak istemiyorum, bana yardım et.” Gizli yapayım ve bunu asla bilmesinler diye tam 3 senedir hatta daha fazla bile, ikili bir hayatım var. Ailemin yanında kapalı, dışarda açık. 24 yaşındayım, öğretmenlik yapıyorum şu an. Evlilik gibi bir düşüncem var seneye. O zamana kadar dayanacağım. Sonra bitecek bu çilem inşallah.

Babamı ve annemi asla affetmeyeceğim bu konu için. Bazı babalara bakarım, kızı için, onun mutluluğu için canını bile verir. Benim babam elalem için bana neler yaşattı. En çok bunun verdiği eziklik üzer beni. 2 senedir kendi paramı kazanıyorum ve inşallah onlarla geçirdiğim son sene. Çilem bitecek, ikili hayat bitecek.

O kadar özledim ki evden olduğum gibi çıkmayı, hep sokaklarda başörtüsü takıyorum, çıkarıyorum. Profesyonel oldum bu konuda, asla yakalanmıyorum. Beni görseniz asla bu kız aile hayatında kapalı demezsiniz. Öyle neşeli, cıvıl cıvıl, süslü biriyim. Kızlar, hayal kurun ve asla vazgeçmeyin. Çare arayın, kabullenmeyin. Baskıyı kabullenmek kendini hayattan silmektir.