Merhaba. Öncelikle bu durumu yaşayan herkesten ailesi yerine özür dilerim. Umarım kendinizi kurtarırsınız. Ben 12 yaşında zorla ağlaya ağlaya ailem tarafından kapatıldım. Hiçbir zaman istemedim kapanmayı. Zaten hiç pantolon bile giydirmiyorlardı açıkken de. 6 yıldır kapalıyım ve bir buçuk yıldır Müslüman değilim.

Beni dinden uzaklaştıran şey baskılar ve zorla Kur’an kursuna gönderilmek, okuldan alınmak, kapatılmak, tırnaklarımı uzatmama bile karışılması… Arkadaş ortamım ve dini, dinleri araştırmam da etkili oldu tabi Müslümanlığı bırakmamda. Ha arkadaş derken internetteki bulduğum, internetten konuştuğum arkadaş ortamı. Yoksa yüz yüze arkadaşlarımla buluşmam da yasak. 🙂

İntihar etmeyi düşündüm ancak ailem yüzünden ölmeyi hak etmediğim için o fikirden uzaklaştım. Hep sınırlar, baskılar, yasaklar var idi hayatımda. Yobaz insanlarla büyüdüm maalesef ve bunca yobazın içerisinde nasıl böyle onlardan tamamen farklı olabildim bilmiyorum ama iyi ki farklıyım onlardan.

Şahsen ben boyun eğip “Neyse bari, kendi çocuğum yaşamasın yaşadıklarımı.” diye geçiştirip kendimi rahatlatacak biri değilim. Ben bugün olmasa da üniversitem bitince özgür olacağım. Ben kendimden başka kimseye ihtiyaç duymuyorum. Ailemle maddi gelirim olmadığı için aynı evde kalıyorum, boyun eğmek zorunda kalıyorum ancak üniversite sınavına bile seneye gireceğim yani özgür olmama daha çok var ve ben bunca yıl nasıl dayanacağım bilmiyorum..

Kendimi çaresiz, mutsuz hissediyorum. Kapandığımdan beri bana böyle zarar veren insanların yüzüne bile bakmıyorum artık ve ilerde açılınca benimle görüşmezler, şiddet uygularlar, hakaret ederler diye onlarla görüşmeyeceğim. Artık onlara sevgi bile hissetmiyorum. Onlar benim gözümde sadece özgürlüğümü, mutluluğumu, çocukluğumu, gençliğimi almış kişiler. Neden bunları yaşadım bilmiyorum ama bunları hak etmediğimi biliyorum.