Öncelikle merhaba. Şu sayfaya her girdiğimde kendimden bir şeyler buluyorum. Benim gibi insanlar var diyorum. Bazıları geliyor, başardım yazıyor ve bunlar beni motive ediyor. Bu yüzden size teşekkür ederim.

Kendi hikayemden bahsetmek gerekirse ortaokul 2. sınıfta özenerek kapandım. İmam hatip ortaokuluna gidiyordum ve özenmemdeki en etkili şeylerden biri buydu. Ama aynı zamanda her türlü kapanacaktım, zorundaydım gibi bir durum da vardı çünkü annem 5. sınıfta bana sürekli “Ne zaman kapanacaksın?” falan gibi sorular soruyordu. Şu an 11- 12 yaşlarında kızlara bakıyorum da ne kadar küçükmüşüm.. O kadar küçük bir yaş ki kapanmak için. Minicik bir şeyken bunu yaptığıma inanamıyorum bazenleri. 1sene falan gayet iyiydim. Çok bir düşünce yoktu aklımda. Sonraları başladı her şey ama onlar da küçük düşüncelerdi, şu anki kadar değildi.

Liseye geçtim ve bu sefer karma bir okula. Sonra fark ettim ki benim düşüncelerim, kişiliğim ile görünüşüm zerre uymuyor, yok, olmuyor yani. İnsanlar da maalesef dış görünüşe göre yargılıyor. Bu yüzden okulun ilk senesi doğru düzgün bir arkadaşım yoktu diyebilirim. Çünkü şu ana kadar gördüğüm her ortamdan çok farklıydı orası, insanlar farklıydı. Herkes çok özgürdü, aileleri hiç benimki gibi değildi. Sohbetleri çok farklıydı. Oradaki herkes de zannımca beni görünüşüme bakarak yargıladı ama ben aslında onlardan biriydim içimde.

Ailem benim geleceğim için çok yatırım yapıyor, mahcup oluyorum bazen. Aslına bakarsak onlar benim annem babam tabii ki bunu yapacaklar ama yine de en çok bundan dolayı kötü hissediyorum. İleride seçeceğim mesleği bile onlar için düşünüyorum. Onları mutsuz etmek istemiyorum. Böyle desem bile bir gün gelip “Ben açılacağım.” dediğimde normal bir tepkiyle karşılaşacağımı hiç sanmıyorum.

Annem bazen açılan kişileri yanımda ayıplıyor, eleştiriyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Artık düşüncelerim çok yoğunlaştı. Her gün aklımda açılmak var. Bunu sadece ama sadece dışarıda bir üniversite kazanarak gerçekleştirebileceğimi sanıyorum. Sadece ailemden bahsettim ama akrabaları da bilirsiniz. Muhafazakar insanların merhametli olduğunu söylerler ama açılsam anneannemin, teyzemin nelerdiyeceğini kestiremiyorum bile.

Keşke o kapandığım günün sabahı yaşanmasaydı diyorum bazen. İnsanların kapalı insanlara yapıştırdıkları algıdan, önyargıdan nefret ediyorum. Ben öyle biri değilim… Çok sorguluyorum; neden erkekler yüzünden kadınlar her yerini örtmek zorunda? Sırf erkekler bir yerlerine sahip olamıyor diye. Neden? Artık hiç kendime özenmiyorum, aynaya bile bakmıyorum dışarı çıkarken. Tüm hevesim gitmiş durumda.