Benim de hikayem sizlerden farksız. 8. sınıfta babamın zoruyla başımı kapatmak zorunda kaldım. Bir gün başımı kapatacağımı biliyordum zaten. Bana seçme hakkı vermediler maalesef. Çünkü bu hayat benim değil. Onlar ne derse o. Yaklaşık 6 yıl oldu şu an sınav senemdeyim seneye üniversiteye geçeceğim. Bu 6 yıl boyunca o salı eşarbı sinir krizleri geçirerek kafama taktım liseyi bir şekilde atlattım o zamanlar ya açılsam mı acaba diye bile düşünmedim dedim ki böyle yaşamaya mecbursun. 2 senedir evdeyim kendi kendime diyorum ki bu hayat kimin hayatı ulan ben neyim ulan sizin kuklanız mı… İs-te-mi-yo-rum… Başımı kapatmak istemiyorum…
O kadar geri kafalı insan var ki çevremde hepsi beni bulmuş onlar başları kapalı olduğu için kendilerini cennetlik görüyorlar. Baş açmak onlara göre ahlaksızlık , namussuzluk ,gavurluk… Ne yapacağımı bilmiyorum bu kadar sığ düşünen insanların içinde nasıl başımı açacağım bilmiyorum. Akraba el alem umurumda değil. Babamla nasıl konuşacağım bilmiyorum daha önce böyle bir şeyin konusu bile açılmadı. Babamdan ben hep çekinirim korkarım tepkileri çok serttir, inatçıdır… Anneme söyledim açılmak istiyorum dedim umursamadı çünkü bana inanmıyor beni ciddiye almıyor çünkü o kadar ağırıma gidiyor ki ablama söyledimi babamla konuşman gerek dedi. Bu yaz babamla konuşmak istiyorum ama nasıl? Çok korkuyorum. Ne tepki verir? Ne tepki vereceğini de tahmin ediyorum. Onla konuşma düşüncesi bile beni gerim gerim geriyor. Çok çaresizim. Kaç aydır stresler içindeyim intihar etmeyi düşündüm kaç kere cesaret edemedim… Ya ben bu dünyaya sadece bir kere geliyorum bir. Ölüp gideceğim ya… Benim hakkım değil mi mutlu olmak? Ömür boyu mutsuz olmak istemiyorum. Aklıma türlü türlü şey geliyor. Ya babam beni silerse çünkü kindar birisi. N’apacağımı bilemiyorum.
Ben 6 senedir açılmanın hayalini kuruyorum… Saçlarımı örmek, ojeler sürmek, çok güzel küpeler takmak… Çok mu şey istiyorum? Bunları yaptığım zaman ahlaksız mı olacağım ben. Kalbim sıkışıyor her gün ama kafama koydum. Bu benim hayatım ulan babam ne derse desin isterse silsin beni. Zaten sırf başını açtı diye bir baba çocuğunu siliyorsa silsin. Ben oyuncağınız değilim, ben hayalet değilim, ben bir insanım ya, ben bir bireyim. İnsanlar ne derse onu yapacaksam ben niye varım o zaman ulan. Kafama koydum. Yapacağım n’olursa olsun. Lütfen bana yardım edin nasıl konuşabilirim babamla çok korkuyorum çok… İnşallah bir gün bu siteye girip kazandım, kendi kararımı kendim verdim diyebileceğim…
“İs-te-mi-yo-rum.” için bir yanıt
bak hissettiklerinin aynını ben de hissediyorum.. uzun uzadıya burada yazamayacağım direkt ig mi vereceğim bana mesaj atarsan çok sevinirim yoldaş.. yenidenn_baslamali