Merhaba,

Ben de bu yolun yolcusuyum. 22 yaşındayım hemşirelik mezunuyum. Daha bu sene mezun oldum. Bu platformu ilk 18 yaşımda keşfettim, o zamanlar burada yaşı 22-23 olan insanların hikayelerini okurken hep içimde “Bu yaşta neden özgür değiller, aileler bu yaşta da mi karışıyor? Ben o yaşa geldiğimde kimse bana karışamaz herhalde.” diye düşünürdüm, ama o iş öyle olmuyormuş. Gerçekten de baskı her yaşta varmış. Büyüdüm, üniversite kazandım, okudum, bitirdim. Ama hiç değişmediler. Çok küçükken 7. sınıf olması lazım, kapandım aklım yetmiyordu. Çevrem kapalı diye bunu bir zorunluluk, görev sandım. Kimse uyarmadı beni. Ailem erkek çocukları günah işlediği zaman o erkek Allah onu affeder, sen kızsın yanacaksın dediğinde anladım ailenin kaderin olduğunu. Ben bu hayatın içinde boğulmak üzereyim. Bu acı zamanla geçmiyor. Tek çarem atanıp kendime bir hayat sunmak, bunu kendim için yapmak zorundayım.

Okulumu tırnaklarımla kazıya kazıya bitirdim. Ailem para yardımı yapmadı, herkes cafe’lerde eğlenir gezerken ben onların bulaşıklarını yıkadım. Akşam bulaşıkçısı olarak çalıştım. 5’ten saat akşam 10’a kadar günlüğüm 40 liraydı. Bu şekilde hayatta kalmaya çalıştım. Okumaya her zaman çok hevesim vardı, hâlâ da var. Allah herkese nasip etsin. Okulum bitti, eve geldim büyüdüm ama baskılar da benimle birlikte büyüdü. Sadece bana günah varmış gibi davranıyorlar, ama bilmiyorlar ki bu güzel dinden beni soğuttular. Ömrüm boyunca bana kafamdan atamayacağım bir yara bıraktılar. Ben ne zaman dua etsem, aklıma ailemin yaptıkları geliyor ve benim ibadet edesim gelmiyor bana. Şimdi benim dinden soğumam ibadet etmememin günahı bana mı yoksa aileme mi yazılacak? Beni dışlaştırıp soğutan onlar, ömrüm boyunca sevmeyeceğim bu başörtüsünü.

Bir gün buraya başardım demek için tekrar geleceğim. Yani umarım kim bilir belki de başaramazsam bunun cezasını kendimle baş başa çözerim. Sırf bir parça bez için aile sevgisi görmedim. Hep yüzüme iğrenç bakıldı, ben bunları hak edecek hiç bir şey yapmadım.