Merhaba. Ben 15 yaşında 11. sınıf öğrencisiyim. Ve sitedeki diğer kızlar gibi ben de açılmak istiyorum. Benim anne tarafım çok muhafazakar. Teyzelerim hoca ve benimle yaşıt kız kuzenim hafız. Ben hep ergenlik döneminde kapanırım mantığıyla büyüdüm. 8. sınıfta ergenliğe girdim ama girer girmez kapanmamı istemediler. Çünkü karantina vardı ve evden bile çıkmıyorduk. LGS’den sonra kapanırsın dediler. Ben de kabul etmiştim.

Neyse LGS’den sonra ki gün biz hemen kendi memleketimize gittik. 2. günümüz falan bir yere misafirliğe gideceğiz. Annem dedi ki “hadi başını örtüp gel” ve o an kendimi hazir hissetmemiştim. Annem yine de bana şal yapmaya başladı. O yaparken bile resmen boğuluyordum çünkü kendimi tesettüre ait hissetmemiştim. Neyse bu şekilde evden çıkmak istemedim. Annemde dedi ki “ya boyle çıkarsın ya da gelmeyeceksin”. Benimki de çocukluk aklı işte şu anki aklım olsa asla o evden kapalı çıkmazdim ama çıktım ağlaya ağlaya. O gün bugündür kapalıyım ve özellikle lise ortamını gördükten sonra açılma isteğim alevlendi. 10. sınıfın sonuna doğru açılmak istediğimi aileme söyledim. Annem çok ağladı ve onu hayal kırıklığına uğrattığımı söyledi. Babam başta çok tepki vermemişti ama annem ağlayınca o da açılamazsın dedi. Annem sonra teyzemi aradı. Dediğim gibi teyzelerim hoca. Ve teyzem anneme kesinlikle izin vermemesini söyledi. Baya tartıştık. Annem bana yeni kıyafetler almayı falan teklif etti. Açılmama asla izin vermeyeceklerini anladığım için istemeye istemeye kabul ettim. Şu an 11. sınıfın 2. döneminin açılmasına 2 gün var ve ben okula açık gitmek istiyorum. Tabii aralarda başka konuşmalarımız da oldu. Namaz kılıp tekrar düşünmemi istediler. Namaza başladım. Ama düşüncem değişmedi.

Kendimi babama daha iyi açıklayabiliyorum ama yüz yüze çok çekiniyorum. O yüzden babama işteyken hala istediğimi belirten mesaj attim. O da bu konuyu annenden saklayamayız hep birlikte konuşuruz dedi ve “ah güzel kızım hiç dinlemiyorsun bizi” dedi. İnsan onların istediği gibi bi evlat olamamanın suçluluğunu çok hissediyor. Neyse babam eve geldi ama konuyu açmadı. Benim moralim bozuktu. Annem de bu konu yüzünden olduğunu anlayınca (babam ona attığım mesajlardan anneme bahsetmiş) ağlamaya başladı. Ve dedi ki “Allah’a hamd olsun ki eğer açılırsan bir daha karsisinda eski anneni bulamazsin”. Ve ekledi “oranı buranı sergiliyorsun diye tebrik mi bekliyorsun?”. Bu cümleler o kadar yalnız hissettiriyor ki. Açılsam bile burnumdan getirirlermiş gibi hissediyorum ama başörtüsüyle de mutlu değilim. Ne kadar çabalasam da olmadı. Kendi istediğim gibi yaşayamadığım bir hayatın yaşamaya değer olduğunu da düşünmüyorum.