Selam. Ben 13 yaşındayım. Ailemin, daha çok abimin zoruyla kapandım. Şu an 16 yaşındayım. Yıllardır açılmak istiyorum. Başımdaki bana o kadar ağır geldi ki altında ezilip gidiyorum. Her geçen gün, her geçen saniye açılma istediğim artıyor. İçten içe beni yiyip bitiriyor. En sonunda dayanamayıp, cesaretimi toplayıp annemin karşına geçtim. Açılmak istediğimi, açılırsam namaz kılacağımı, oruç tutacağımı, Kuran okuyacağımı söyledim. Ama sadece başımı açmak istiyorum. Kendi isteğimle kapanmadığım sürece hiç bir anlamının olmadığını, onun kafasında ayet benim kafamda bir bez parçasının olduğunu, her koyunun kendi ayağından asılacağını söyledim. O da bana bunun imkansız olduğunu, bir şey yapamayacağını, bu evde kararları onun vermeyeceğini söyledi. “Abin açılırsan seni öldürür” dedi. Bizim sülalede bir tane bile açık yok. İnsanların yürümediği yolda mı yürüyeceksin, dedi. Bu evde istersem namaz kılmam, oruç tutmam ama kafamı açamam. Bu sadece kızlarda geçerli. 

   Abim saat gece 5’te eve sarhoş gelebilir. Babam her gün annemi aldatabilir. Ama ben sosyal medya bile kullanamam. Kendi kararlarımı veremem. Bir erkeği sevemem. Kendimi ifade edemem. Onlara cevap veremem. Okuyamam. Çalışamam. Yani yapmam gereken diz çöküp evde oturmak ve zorla evlendirilene kadar onlara hizmet etmek. Hiç bir vasfim yok yani. Ama benim tersime abilerim tek başlarına yurt dışına çıkabilir. İsterse eve gelmez. İsterse aynı anda 20 sevgilisi olabilir. Hatta tebrik bile ederler. Aslan oğlum falan bile derler. Ama kızlar nefes alırken bile onlara sormak zorunda. Kendi fikirlerim olamaz. Hedefleri, hayalleri olamaz. İstekleri olamaz. Sevilmezler. Köle gözüyle bakılır. Yani demek istediğim bu sülalede kız olmak ayrı bir zor. 

   O kadar yoruldum ki… Her geçen gün, her geçen saniye içten içe yok oluyorum. Düşüncelerim beni eziyor gitgide. Uyumak bile zorlaştı. Düşünmekten geceleri uyuyamaz hale geldim. Ben ölüyorum ama kimse fark etmiyor ya da fark etmek istemiyorlar. Şu an hayatım böyle. Bir çıkış yolum yok. Okutmadıkları için bir umudum da kalmadı. Kaderime boyun eğmek zorundayım. Eminim ki iki yıla zorla evlendirirler. O kadar yalnızım ki size anlatamam. Arkadaşım olmasına bile izin vermiyorlar. Gizlice instagram indirip kız arkadaş edinmiştim. Sonra abim öğrendi. Telefonumu kırdı. Dayak attı. Sonra o da gitti işte. İlk telefonumu ablam almıştı 15 yaşındayken. Artık telefonum yok. Annemle ortak kullanıyoruz. Demek istediğim benim çıkış yolum yok. Tek çıkış ölüm. Evet her geçen gün intiharı düşünüyorum. Biliyorum çözüm değil ama inanın başka çözüm yok. Yaşamaya cesaretim yok. Ölmeye de cesaretim yok. Boşluktayım. Ölüyorum. Her geçen gün, her saniye, her dakika… İliklerime kadar can çekişerek, acı çekerek ölüyorum ben. Ama emin olduğum bir şey var. 20 yaşıma kadar yaşayamayacağım. Bundan çok eminim. Nasıl öleceğim bilmiyorum ama öleceğim. Biliyorum. Allah var mı çok düşündüm. Daha önce hiç sorgulamamıştım ama sorgulayınca kafamda bir sürü soru işaretleri oldu. Ölünce ne olacak? Cennet, cehennem var mı?  Merak ediyorum. Öğrenmenin de tek yolu var. Bu açılma mektubundan çok intihar mektubuna benzedi. Belki de ailem intihar mektubunu bile hak etmediği için buraya yazmışımdır. Kim bilir? 🙂