Merhabalar.
Ben babası tarafından zorla kapatılmış, Diyarbakır’da yaşayan 7 kardeşten biri, 19 yaşında genç bir kızım, ismim İrem. Annesi tarafından da üst üste üçüncü kız olarak doğduğu için sevilmeyen İrem. Bu evden kurtulacağım ve istediğim gibi yaşayacağım diye üç yıldır sınava giriyorum ve başaramıyorum.

Bu sene sınava girmeden başıma ne geldi biliyor musunuz? 3 yıldır emek verdiğim AYT sınavına gideceğim sabah, babam 5 yaşındaki kardeşime öyle bir vurdu ki her yeri mosmor oldu kardeşimin. Anneme de vurdu ablama da. Ben oturdum ve hüngür hüngür ağladım. O kadar emek vermiş olmasam o sınava girmeyecektim ama yine de gittim, sınav anında aklımdaki tek şey kardeşimdi. Gözyaşlarım sınav kağıdımı ıslatmasın diye o kadar uğraş verdim ki inanamazsınız. Yine mezuna kaldım 65 bin ile.

Para toplamam gerekiyordu dershaneye gidebilmem için. İstanbul’a gittim, fabrikada çalıştım. “Yapmam gerekiyor” dedim. Bir sene daha sınava çalışacak gücü ve motivasyonu bulabilmek için, istediğim ve hayal ettiğim hayatın ne kadar cezbedici olduğunu anlamam gerekiyor. Saçlarımı özgür bıraktım gider gitmez, o kadar müthiş bir şeydi ki bu, anlatamam. Her gün fabrikadan çıkarken (Evli ablamda kalıyordum ki evi fabrikaya çok yakındı) saçlarımın rüzgarla dans edişi tüm yorgunluğumu unutturuyordu bana. Çok mu şey istiyorum? Neden her gün sıkıca toplanan ya da özgür bırakılan saçlar benim hayallerimi süslüyor?

Bunlar 19 yaşındaki ben için gerçekten ağır şeyler ki evin içinde böyle bir babayla yaşamak, psikolojik ve fiziksel şiddet görmek dayanmamı daha da güçleştiriyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Üniversiteye gidince başımı açmanın hayalini kuruyorum. Ama bu çok zor olacak. Babam öğrenince annem ve kardeşlerimle konuşmama izin vermeyecek. Bugüne kadar ondan bir babalık veya manevi hiçbir şey görmedim. Beklemiyorum da zaten ama maddi yardım da etmeyecek, hatta beni evlatlıktan reddedecek. Belki de namusunu kirlettim diye beni öldürür kim bilir. Ama ben yaşamayı çok seviyorum. Gerçek İrem’i İstanbul’da buldum ve ondan ayrılmak benim için çok zor oldu. Lütfen bana yardım edin. Bir yol gösterin. Zira her yer, başımdaki örtü kadar karanlık…

(Görsel: Aniela Sobieski)