Merhaba. Ben 17 yaşında, üniversiteye hazırlanan genç bir kızım. 2022 Kasım ayının ortasında, tüm hayatımı değiştirecek bir karar ile yüzleştim. Bu karar, kendimi fark etmemle ortaya çıkmıştı. Artık başörtüsü takmak istemiyordum. Öncelikle, hikayemin en başına sizi götürmek isterim.

Sınıfın ortasında, 12 yaşımdayken kapandım. Anne tarafım dindar insanlardır, baba tarafıma kıyasla. Dedem, her yaz tatilinde bana küçük yaşta kapanan akrabalarımızı anlatır dururdu. Eşofman giyip yanlarına gittiğimde, bana bakışları değişir ve konuyu İslam’a veya başörtü takmaya getirirlerdi. Sorarlardı “Ne zaman kapanacaksın?” diye. Umursamazdım. Fakat umursamadığımı sandığım her gün, aslında beynime psikolojik olarak bir baskı verilmişti. 12 yaşındaydım nasıl anlayabilirdim ki?

Kapanmamı kolaylaştıran son darbe ise din hocamızdan gelmişti. Son sözüm, eve gittiğimde “Ben kapanmaya karar verdim!” olmuştu. Babam hiçbir şey söylememişti, karışmamıştı yani. Fakat annem “Eğer kapanırsan, geri açılamazsın!” demişti. Daha sonra, akrabaları arayıp müjdeli haberi(!) vermişti. Herkes, anneme “Kendi istediyse daha iyi, karışma.” gibi sözler söyleyip beni desteklemişlerdi. Toplum içine girdiğimiz her an kapalı olmamla ilgili övgüler almıştım, bir yere kadar bu övgüler beni tatmin etmişti. Liseye geçtiğimde işler istedikleri gibi gitmedi.

Artık kendimi tanıma vaktimin geldiğini hatırladım. Fakat ben kendimi 11. sınıfta tanıyabildim. Neleri sevdiğimi ve kim olduğumu 16 yaşında anlayabildim. Fakat hiç açılacağımı düşünmedim. 2021 Kasım ayında dedemden ağır sözler işittim. Nedeni de tuttuğu partiye “Adaleti sağlayamıyor, benden oy istiyor. Kadınlar ölüyor, çıkıyor kürsüye ölen kadınları anmak yerine bay k’ye selam yolluyor!” dediğim için. Nefesim çıkana kadar ağladığımı hatırlıyorum, ithaf ettiği sözlere karşı. Annem “Sus, babana sakın söyleme” diyerek tehdit etti. Salonda misafirler vardı, ben mutfakta anneme ağlarken.

Sonunda 2022 Kasım ayında fikirlerimi açığa kavuşturdum. Tüm hepsinden, beni ağlattıkları için tiksindim. Yakın zamanda açılan bir arkadaşımdan, nasıl bir yol izlemem gerektiğine dair bilgiler aldım. Karar verdiğim günün ertesi günü, kapanmama karşı olan yengeme tüm hislerimi açtım. Bana destek çıktı. Arkadaşlarım da desteklerini benden gizlemediler. Mutluydum, çünkü arkamda destek vardı. Ve bu destek en sevdiklerimdendi.

Ertesi hafta babama söyledim. “Ben açılmak istiyorum, kendimi mutlu hissetmiyorum. İstemeyerek halen kendimi zorlayarak takıyorum!” dedim. Karşı çıkmadı. Sessizce bana neler olabileceğini anlattı. “Eğer mutlu değilsen, yapacak bir şey yok.” dedi. Dünyanın en mutlu insanıydım. Babamdan yana şansımı burada tekrar iliklerime kadar hissettim.

Ertesi günü anneme söyledim. Kıyameti kopardı. Hemen anasına, babasına yetiştirdi. Beni aradılar saçma sapan kelimeler söylediler. Babası “Ben konuşursam ağır konuşurum” dedi. Lütfen konuş. Bu olaydan sonra annem gelip “Dedenden özür dile, hastalanmış senin yüzünden!” dedi. Tek bir cümleyle her şeyi açıkladım. “Özür dileyecek bir şey yapmadım.” O gün bu gündür halen asla aramadım. Beni üzene, yalvaracak karakterde değilim. Saygımı bozmadan konuştuğum insanlar, saygımı küçük sanıp vicdandan vurmaya kalkıştılar.

Daha sonraki günlerde ise annem teyzemle konuşurken “Onu kızımdan saymam, bana anne diyemez. Eğer açılırsa ahirette dahi karşıma çıkamaz!” gibi kelimeler kullandı. Emin olun gram ağlamadım. Çünkü farkındayım. Benim değil, el alem ne der derdine düşmüşlerdi. Beni kuklaları sanmaya devam ediyorlar. Yıllardır onların istediği hayat biçimini bir günde değiştirip, sistemi çürüteceğim için korkuyorlar. Onların karşımda durması beni daha güçlü bir rakipten başka bir şey yapmaz.

Neyse ne. Şu an 2023 Ocak ayındayız ve ben 15 tatilde bu kararımı gerçekleştireceğim. Eğer hayatınızı kendiniz yaşayacaksanız, kurucusu siz olmalısınız. Hiçbir başarıya kolay yoldan ulaşılmaz, kolay yoldan ulaşılan şey başarı olmaz.

15 tatilde görüşmek üzere…

(Görsel: Rosie McGuinness)