Merhaba. Liseden sonra kendi isteğimle tesettüre girdim. Aslında hiç istediğim bir şey değildi, bir arkadaşımla bir anda aldık bu kararı, aileler de destekledi tabii. Yalnız olmamak, daha kolay karar vermek demekti sanırım. Halbuki ailemle çok kıyafet kavgası ettim, açık giyinmeyi de çok seviyordum. Artık pes ettiğim bir nokta oldu sanırım, belki kendimi kabul ettirmeye çalıştım onlara, bilemiyorum.

Nihayetinde kapandım. Kapanmayla birlikte dine adamak konusunda kendimi daha çok motive ettim. Tasavvufa yöneldim, okudum, okudum… Ferace giymek istedim sonra, ailem karşı çıktı, yapamayacağımı biliyorlardı. “Kapalı kal” dediler. Yine onları dinledim. Makyajı bıraktım, bol giyindim sadece. Çok iyi yapıyorum sanıyordum. Böyle olursam herkes, her şey çok iyi olur sanıyordum. Tesettür büyük bir kurtarıcıydı benim için. Din büyük bir kurtuluştu. Sonra hayatıma farklı insanlar girdi, her türlü pisliği yapan ama dışarıdan dindar gözüken insanlar… Böyle böyle seneler geçti ve gördüm ki din dediğimiz, tesettür dediğimiz şey artık sadece insanların maskesiydi.

Sonrasında her şeyden soğudum. En önce insanlardan… Sorgulamadan kabul edilen dini yargılardan, kafaya göre verilen fetvalardan, önyargılardan, büyüklenmelerden, “Allah şöyle yapar” “Allah böyle yapar” diyerek sürekli tehditlerden… Açık diye burun kıvırıp açık olandan daha çok dikkat çeken tesettür modasından… Sade giyinsen belli bir cemaate mal edilmeden… Siyasileştirilme ve kafandaki örtü yüzünden parti yakıştırması yapılmasından… Her şey beni bıktırdı.

Seneler sonra fark ettim ki iki çeşit insan vardı, iyi ve kötü, bu kadar. Yaratıcı hep merhametliydi benim için, şefkatli, affedici… Ben inanmayı seçtim sadece. Bir başkası istediğini yapabilirdi. Başkasına zarar vermediği sürece ona kendi doğrunu dayatamazdın. Birbirimize saygı duyalım, sevelim, sevilelim, bu yeterdi… Şimdi içim farklı, dışım farklı. Açılmak istiyorum çünkü kendimi böyle mutlu, kendim gibi hissetmiyorum artık.

Bir ara geçti sandım, “Tamam” dedim, devam edebilirim ama edemiyorum. Annem önce karşı çıktı, çok üzüldü, sonra “Sen bilirsin” dedi, babam “Günahı senin boynuna” diyerek çekildi. Kimse benim ne hissettiğimi, ne istediğimi düşünmedi. Ben ne istediğimi biliyorum ama çok korkuyorum. Hata yapıyor olmak dert değildi yine istersem yine kapanırım. Kimsenin fikri umurumda değildi ta ki ailem “Senin yanında değiliz” diyene kadar. Sanırım bir desteğe ihtiyacım vardı onlar tarafından. Sadece şunu duymak istedim, “Nasıl mutluysan öyle yap, bu senin hayatın, ileride yine kapanmak isteyebilirsin, bu senin yolun, o zaman yine kapan, kimseden çekinme.”

Şimdi ne yapacağımı bilemez haldeyim. İçinden çıkamıyorum… Konfor alanından çıkmak zordur ya tesettür benim konfor alanım olmuş artık. Kendime yabancı gelerek yaşamak daha da zor… Umarım sağlıklı bir karar alabilirim.

Çok kalabalığız burada, bambaşka şekillerde, sebeplerde baskılardan yorulmuş, bıkmışız… Hepinizi kucaklıyorum.

(Görsel: Danielle Mckinney)