Şu an bunu yazarken çok tedirgin oluyorum, ya annem içeri girip yazdığım yazıyı okursa diye. Ben 7. sınıfta zorla kapanan biriyim, şu an 8. sınıfım. Ama bu 1 yıl bana çok şey özlettirdi, özellikle de saçlarımı. Saçlarım çok güzel dümdüz, incecik, yumuşacık ve upuzun. Çok güzeller. Eski halimi özlüyorum.

Ben hem ailesi hem de arkadaşları tarafından hep alay konusu olmuş biriyim. Kendi içimde yaşadıklarımı birilerine anlatamadım. O anlatamadığım şeyleri duvarlara anlattım, onlar bana arkadaş oldu her zaman. Sanki ailem saçlarımın açık olmasına izin vermiş, ben de çok mutluymuşum gibi hayaller kuruyorum. Ama bu gerçekleşemeyecek bir şey, buna eminim artık. Çünkü sürekli denedim bu 1 yıl içerisinde, hep dile getirdim ve davranışlarımla gösterdim bunu. Ama sonu hep şiddet ve hakaretle bitti. Bu psikolojik olarak beni çok yıpratıyor. Bazen sinir krizleri bile geçiriyorum. Eve misafir gelsin bile istemiyorum, çünkü saçlarıma istemediğim bir şey yapmak istemiyorum. Her gün teyzeme gitmek için yalvarıyordum, artık gitmemek için yalvarıyorum. Bir yere gitmez oldum. Odam bana arkadaş oldu. Bir sürü psikolojik rahatsızlığım ortaya çıktı. Dışarıda saçı açık birini gördüğümde istemsizce gözlerim doluyor.

Bu sene mezun olacağım ve arkadaşlarım hangi saç modelini yapacağını tartışırken, ben hangi renk şal takacağım acaba diye düşünüyorum. O kadar zoruma gidiyor ki bu durum, mezuniyetime gitmek bile istemiyorum. Hayattan soğudum. O şalı takınca benliğimi kaybediyorum. Okula giderken üstümü giyinmiş ve saçlarımı açık bir şekilde görünce istemsizce ağlıyorum. Şal bağladığımda boğuluyormuş gibi hissediyorum ve artık buna son vermek istiyorum.