Merhaba. Ne kadar kırgın, kızgın olduğumu anlatamam. Saçma sapan bir kültür yüzünden neler yaşıyoruz.. Neyse. Yıllar önce yazdığım başka mektuplar da olmuştu. Durumu güncellemek istiyorum.

Ben çok küçük yaşta İmam Hatip’e gönderilip kapandım. Zaten kapanmama gibi bir lüksüm yoktu. Elbette ara ara açılma istekleri oldu ama hep bastırdım. Çünkü mümkün değildi. E tabii kendimi tanıdıkça, büyüdükçe artık idare edemedim. Yanlışlıkla öğrenmiş oldu babam bu isteğimi ve tokatlar, tehditler yedim. Bu olaydan birkaç ay sonra depresyona girdim. Tedavi olsam da antidepresanlar bittikten bir süre sonra tekrarladı depresyon. Ne kolay değil mi adı? Depresyon. Neler yaşadım. Sınav senemin olduğu yıllardı. Çok kötü etkiledi tabii ki.

Dinden çıkanları anlamıyordum. Onlar yanlış yorumluyor falan diyordum. Asıl kendini kandıran bizlermişiz. Bir sürü sorum vardı, bir sürü de cevap vardı. Cevapları var işte diye inanıyordum. O cevapların ne kadar saçma olduğuyla yüzleşince zamanla kafada taşlar yerine oturunca dinden çıktım. Dinden çıkmanın bir süreci oluyor, öyle ay havalı ya ben dinden çıkayım diyoruz zannediyor bazıları da neyse.

Şu anda ebeveynlerim yüzünden yaşamış olduğum ruhsal bozukluklar, depresyonla kalmayıp kaygı durum bozukluğu ve OKB de oluştu. Uzun hikaye. Hiç halim yok anlatmaya.

Neyse, ben olmadığım biri gibi dolanıp öz güvensiz yaşamak istemedim ve 1 yıldır gizlice başım açık geziyorum. Kapüşonla falan idare ediyorum, tanıdıkların olabileceği yerlerde. Çok zor oluyor. Zaman geçtikçe daha da zorlaşmaya başladı, ama tekrar asla kapanmam. Gizli saklı yapınca daha mı iyi oldu ailem? Aile???

Neyse, ruhsal bozukluklar bedenime de yansıdı zamanla. Şimdi çok büyük sıkıntılar yaşıyorum. Görmüyorlar, bilmiyorlar. Kalp krizi geçirmekten korkuyorum şu sıralar ve bana inanmıyorlar. Hastalık hastasıymışız. Babam o kadar ilgisiz, egoist, sapık, yobaz, aptal biri ki.. Öfkem aşırı büyük. Neler neler yaşıyorum bir bilseniz… Bazı insanlar gerçekten çok şanslı. Ailen kötü değilse, hayatın da kötü olmuyor. Ne yapacağımı bilmiyorum.

Üniversite işi bu sene de yaş görünüyor. Ama nereye kadar böyle gidecek? Annemin benim yüzümden tansiyon, kalp vs. sıkıntısıyla ölmesi beni çok korkutuyor. Gizli saklı işlerin stresiyle de ben öleceğim bu gidişle. Psikolojik mi gerçek mi ayırt edemiyorum, kalbim ve çevresi ağrıyor. Ailemi asla affetmeyeceğim. Çok üstünkörü yazdım. Daha neler neler çekiyorum… Dünyanın en bahtsız insanı olduğumu hissediyorum.