Merhaba, ben 21 yaşında üniversite son sınıf öğrencisiyim. 8. sınıfın sonunda kapandım. Ailem aşırı dindar, özellikle babam. Annemi de zamanla kendisine benzetmiş ve şu anda açıkçası ikisi de tamamen dinle kafayı bozmuş durumdalar. Çocuklarının ne düşündüğünü, ne hissettiğini hiçbir şekilde umursamıyorlar.
Benim kapanmam korku ile gerçekleşti. Bu korku, başımı kapatmazsam diğer dünyada yanacağım, çok kötü şeyler olacağı yönündeydi. Çünkü yıllarca bize bu aşılanmıştı. Hiç takmak istemiyordum, fakat hayatımın bir döneminde mutlaka takacağımı biliyordum. Çünkü sülalemizde açık yok ve eğer sen o ortamda açık olursan kendini çok kötü hissedersin. Uyum sağlamak zorundaydım. Hiç takmak istemiyordum, ama mecbur olduğum yönünde sürekli bunu kendime telkin ediyordum. Lisede açılma düşüncelerim başladı. İlk zamanlar bu açılma isteği haz yönlü iken şu anda başörtünün bana anlamsız gelmesi yönünde.
Açılmak istediğimi anneme ve babama söyledim. Benim duygularım annemin umurunda değil, onun tek umurunda olan şey günahlar ve benim bunu yapacak olmamın ona da günah yazacağı yönünde. Babama açıkladım. İnançsız olduğum söylendi, manevi baskı gördüm. Beni reddeceğini söyledi. Bunun yanında fiziksel şiddet gördüm (çok ileri düzey değil ama oldu). Üstelik bunun yanında söylediklerimin babamı hasta edeceği yönünde bütün aileden baskı gördüm. Çaresiz bir şekilde babamdan özür diledim ve kapanmaya devam edeceğimi söyledim. Fakat o günden itibaren babamla hiç konuşmadım, genel olarak aile üyeleriyle konuşmuyorum. Ablam küçükken babamdan şiddet gören biriydi, fakat aynı ablam hiçbir şekilde bana destek olmadı, aksine babamı daha da körükledi bana şiddet uygularken… Kendi yaşadığı için başkasının da yaşamasını haklı olarak görüyor sanırım. Onunla bir daha hiçbir şekilde konuşmayacağım.
Odamdan çıkmıyorum, evdekilerle konuşmuyorum, gerekli olmadığı sürece dışarı çıkmıyorum. Başörtüsü takıyorum, ama önden saçlarım gözükecek şekilde takıyorum. Bu sefer de insanlar yine yargılıyor: “Bu nasıl kapanmak, yapamıyorsan çıkart” dalga geçici espriler… Gerçekten çok yoruldum. Güçlü kalamıyorum, yaşama hevesim yok. Ailemden ayrılıp kendi hayatımı kurmak istiyorum.
KPSS sınavına gireceğim, fakat umudum yok. Bu psikolojide çok da çalışamıyorum. Kendi dinimden soğudum, her şey anlamsız geliyor, Tanrı gerçekten bunu mu isterdi? Aileler neden bunu yapıyor çocuklarına, kendilerinden uzaklaştırıyorlar. Fakat bunları aileme anlatmak imkânsız. Çünkü onlar için tek gerçek olan günahlar ve diğer dünya. İntihar edecek olsam bile ölmemi değil, intiharın günah olduğunu düşünürler. Onları artık değiştiremem, sadece kendi özgürlüğümü kazanmak istiyorum. Fakat bu süreçte güçlü olmam gerekiyor. Hem kendi duygularımla, hem aile, hem iki taraftan (dindar ve dindar olmayan çevre) insanların yargılaması, hem de gelecek kaygısıyla baş etmem gerekiyor.