Kendime söz vermiştim, buraya ikinci kez başörtüden kurtulduğumda yazacaktım, ama ne yazık ki hala başaramadım. Fakat içimden geçen duyguları buradaki kız kardeşlerim dışında kimsenin anlamayacağını da bildiğim için tekrar bu mektubu yazarken buldum kendimi.

Buraya ilk yazdığımda 2019 yılıydı, ben daha 17 yaşındaydım. Üniversiteye bu şekilde gitmek istemediğimi, tiyatro okumak istediğimi söylemiştim. Şu an ise yıl 2023 ve ne yazık ki hala değişen bir şey yok.

Dün gece Kadir Gecesi’ydi ve ben vizelerimi yapmaya çalışırken ibadet yapmadığım için annemden işitmediğim laf kalmadı. Şeytan da oldum, hayırsız evlat da ve çok daha fazlası. Ama buradaki kızlar da anlayacaktır ki bu lafları işitmek artık bir rutin oluyor. Çünkü artık 17 yaşındaki sessiz odanın bir köşesinde ağlayan kız değilim. Belki başörtüyü çıkaramasam da ondan nefret ettiğimi her dakika haykırabiliyorum ve inanın bana, benim ailemde bunu dile getirebilmek bile inanılmaz büyük bir başarı.

Bunu burada diyorum çünkü 16-17 yaşında büyük umutsuzluk ve üzüntü ile hiçbir şeyin değişmeyeceğini düşünen kız kardeşlerime umut olmak istiyorum. Döve söve tehditlerle sizi kontrol altında tutmaya çalışan ailenize bir gün “Bu yaşadığım duygulardan kötüsü olamaz” diyerek karşı koymaya başlıyorsunuz. Çünkü biliyorum ki artık bu aileden gelecek hiçbir şey beni, sosyal medyada gördüğüm bir saç yapma videosu izlerken ağladığım gibi ağlatamaz.

Biliyorum, yakın bir zamanda buraya mutluluk öykümü de yazacağım, hem de çok yakın bir zamanda olacağına inanıyorum. Çünkü artık bu yaşadıklarımın hiçbirini hak etmediğimi ve anne babam da olsa kimsenin benim mutluluğumdan önemli olmadığını öğrendim.

Bugün buraya bunu yazmak istedim çünkü 15 yaşında umutsuzluk içinde kavrulan kardeşlerimin, hayatın her zaman böyle devam etmeyeceğini bilmelerini istedim. Sizleri seviyorum, her zaman güçlü ve geleceğe dair umutlu kalın. Bilin ki kimsenin özgürlüğünüze karışamadığı günler de gelecek.