Ben 18 yaşındayım, YKS’ye hazırlanıyorum. Ailem beni şehir dışında okutmayacaklarını baştan beri söylüyorlardı. Onları umursamıyor, çalışıyordum. Bu süreçte gittiğim dershane de kötü çıktı, dersler çok verimsizdi, salmaya başladım. Bir çocukla tanışmıştık o dönem, benim için Konya’ya gelmişti. Kendimi çok sorumlu hissettim. Bu çocuk sürekli akşam benimle buluşmak istiyordu, dersten 8’de çıkıp akşam 10’a kadar onunla oturuyorduk. Aileme de sürekli “Dersteyim” tarzı yalanlar söylemek zorunda kalıyordum. Buluştuğumuz 2. gün ben tam kapının önündeyken babam beni aradı, “Senin okul hayatın bitti, sen bir daha istesen de gidemeyeceksin” falan diye tehdit etti beni. O iki hafta benim için kabus gibiydi, evden hiçbir şekilde çıkamadım. Sonra babam dershane sahibiyle konuşmaya gitmiş, benim söylediğim yalanlar ortaya çıkmış. Eve geldi, annemle benim üzerime yürüdü. Erkek çocuğuna bir şey demezler, sana orospu derler. ”Ben birinin ağzından bir şey duyarsam, ikinizi de vururum” dedi. Bu arada babam uyuşturucu ticaretinden cezaevine girmiş, her gün pavyonda takılan içen bir adam. 5 yıl cezaevinde yattı, onun öncesinde eve hiçbir şekilde gelmezdi, çıktıktan sonra eve gelmeye başladı. Annemi darp ediyor, küfür ediyor ona sürekli. Annem boşanmıyor.

Annem de aşırı muhafazakar ve baskıcı. Giydiğim bol pantolonu bile giymeme izin vermez, crop giymek istediğimde üzerine sweat ya da ceket giyiyorum. Eve geldiğimde bana hakaret ediyor, “Giyemezsin, benim istediğim şekilde giyineceksin” diyor. Abim de onlar kadar baskıcı. Evin içinde pijama ile gezdiğimde küfür ediyor, kendi boxer’ı ile geziyor. Misafirlerin yanına çıkmak istemediğimi söylediğimde bana “Sen kız çocuğusun, hizmet edeceksin” diyor. O kadar yoruldum, yıprandım ki artık ne yapacağımı bilmiyorum. Sınava 1 ay kaldı, “İstediğimiz bölüme gideceksin, Konya’da okuyacaksın” diyorlar. Çalışmak, kendi hayatımı kurmak, onlara bağlı kalmamak istiyorum. Çalışmama izin vermiyorlar, yaşamak bile istemiyorum artık…