Merhaba, ben başardım. Artık saçlarım özgür. Ben kapanmaya 5. sınıfta karar verdim etraftan görüp özenerek. Aynı zamanda İmam Hatip’te okuyordum ortaokulu. O zaman ne kadar anlamasak da üzerimizde müthiş bir baskı vardı. Bu yüzden açılmak ile ilgili herhangi bir düşüncem yoktu. Fakat liseye geldiğimde görüşlerim şekillendi ve bir şeylerin farkına vardığımda işler değişti.

Kapalı olmak istemiyordum. Görüşlerime, ruhuma, hiçbir şeyime uymuyordu. Bunu anneme teyzem yoluyla açtım. İlk başta babam da o da karşı geldi. Şiddetli kavgalar ettik annemle. Fakat sonra anneannem araya girip herkesi ikna etti. Ve açıldım. Babam bana güvendiğini söyledi. Fakat annem hâlâ ona göre “açık” bir şey giysem dünyayı dar edip çeşitli imalarda bulunuyor. Beni sürekli kendinden uzaklaştırıyor. Ve sevgim, saygım gittikçe azalıyor.

Tek hayalim üniversiteye geçince rahatça istediğimi giyebilmek, yargılanmamak, istediğim gibi yaşamak. Ama bütün bu baskıların, manipülasyonların, psikolojik şiddetin hesabı elbet sorulur anne. Mutlaka devran döner.