Ben 21 yaşındayım, yaklaşık 12 senedir kapalıyım 9 yaşında kapandım. Bir sabah uyandım, büyük bir aile pikniğine gidecektik kuzenlerim halamlar amcamlar herkes orada olacaktı, babam elime bi yazma uzattı annemin taktığı yazmalardan “Ört başına artık açık çıkmayacaksın dışarı” dedi. Çok ağladım bari bugün kapanmayayım sonra kapanayım diye asla ikna olmadı. Tabi ki daha regl bile olmamıştım, 12 yaşında oldum. Babam, yaşıtlarıma göre biraz daha gelişmiş olduğum için kapanmam gerektiğini söyledi. Dikkat çekiyormuşum, göze batıyormuşum. 9 yaşındaki bir çocuk nasıl dikkat çekebilir aklım almıyordu. Asla isteyerek kapanmadım 15 yaşına kadar da asla istemiyordum. Hiçbir şeyin tadına varamamıştım.

Küçükken bile oje sürmeme, şort giyinmeme, saçlarımı yapmama hep karıştı babam. 15 yaşında bir istek geldi, ben ferace giymeye başladım. 1 sene ferace giydim anneannemin vefat ettiği dönemdi ve babam sürekli ölümden, cehennemden bahsediyordu. İçimi korku kapladı, her gün ölümü düşünüp, her gün öldüğümü görüyordum rüyalarımda. Daha sonra feraceyi çıkardım, yavaş yavaş tunik giymeyi bıraktım. Dar pantolonlar giyip üzerine kısa gömlekler giymeye başladım. Daha sonra şal yerine bandana takmaya başladım. Her gün bandana takıyorum, eve gelirken şalımı başıma geçiriyorum. Şu anda bu şekilde devam ediyorum, en azından kendimi biraz daha mutlu hissediyorum. Bu şekilde çevremdekiler “Sen şimdi kapalı olduğunu mu sanıyorsun?” diyorlar. Gram umrumda değil, istediklerini desinler.

Geçen gün ilk defa dışarı açık çıktım, şehir dışında beni tanıyan gören kimse olmayacağı için. O kadar kendim gibi, o kadar özgür, o kadar mutlu hissettim ki gerçekten “Ben buymuşum” dedim. Saçlarıma rüzgarın vurmasının verdiği hissi tarif bile edemiyorum. 12 sene sonra ilk kez kendim gibi hissettim. Kapalıyken alkol içtiğimde herkes bana garip garip bakıyordu. Biliyorum yaptığım garip bir şeydi, umrumda değil gibi davransam da hep umrumdaydı. İlk kez saçlarım açıkken alkol içtim, kimse bana bakmıyordu. O kadar garipti ki, çok mutlu hissettim. O akşam eve geldim annem “Niye gittiğin yerde açıldın” dedi. Ben de “Saçmalıyorsun niye böyle bi şey yapayım?” dedim. Başörtüyü kafama o şekilde geçirmemden anlamıştı.

Normalde o şekilde asla takmadığımı biliyor. Muhtemelen anlamıştır ama umrumda bile değil. Babam anlasa şu an bunları bile yazamıyor olurdum. Babama asla dile getiremeyeceğim bir konu sanırım. Tam cesaret geliyor, bir şekilde gidiyor söyleme isteği. Söylersem evden kovacak kovmazsa da izin vermeyecek ve her şeyden kısıtlayacak. Aşırı derecede anlayışsız ve şiddet bağımlısı bir adam. Çok korkuyorum, elimden hiçbir şey gelmiyor gibi hissediyorum. Babamı kaybetmek gram umrumda değil. Kendi mutluluğum için bunu yapmaya razıyım da ama korkuyorum sonrasında nasıl geçineceğim, nasıl üstesinden geleceğim bir şeylerin? Ekonomik özgürlüğümü kazanmadan da asla yapamayacağım bunu sanırım.