Benim gibi o kadar çok kişi varmış ki aslında. Ailemin baskısı yüzünden kendimden utanmaktan vazgeçtim ben. Sorunlarımız ortaokul sonda başladı. İmam Hatibe gidiyordum ve erkek arkadaşlarım bile yoktu ve sosyal medya açtım diye kızdılar telefonumu aldılar. Liseye geçtim ve 2. Sınıfta bir çocukla tanıştım yine telefonumu aldılar. Lise 4’de laptop üzerinden sınavlara hazırlandım ve devlet tutturmama rağmen şehir dışı diye yollamadılar. Şehir içinde bile kayıt yaptırmıyorlardı, zar zor araya girdi babamın arkadaşları ve o şekilde kayıt oldum burslu şekilde. Hala özgür değildim ama, ne makyaj yapmama ne de arkadaşlarımla buluşmama izin vardı, okuldan eve evden okulaydım.
Ailem de cahil insanlar değil, buradaki insanların ailelerinin aksine okumuş etmiş insanlar. Birinden hoşlandım, okulda görüşüyorduk adabınca ve ben izin istedim annemden arkadaşlarımla buluşmak için, içlerinde o hoşlandığım çocuk da vardı izin vermedi. Okul saatlerinde okulun yanındaki kafede oturduk biz de. Bunları öğrenince bahaneleri oldu ve okuldan alındım daha hazırlık sınıfındayken. Fiziksel şiddet gördüm, psikolojik destek aldım ama psikolojik şiddet hiçbir zaman bitmedi, liseden beri devam ediyordu. Telefonum alındı ve ben 9 aydır eve hapis gibiyim. Dışarı tek çıkamıyorum, doktora bile ailemle gitmek zorundayım. Bakkala kardeşimle beraber yolluyorlar, telefonum ve sosyal hayatım yok arkadaşlarımla görüşemiyorum.
Hayatımda yemediğim dayağı yedim, yüzüm gözüm mosmor gezdim burnum kanadı haftalarca yediğim dayaktan. Sebebi erkek arkadaşımın olması. Sebebi onlar izin vermedikleri için benim okulun yanındaki kafeye gidip yemek yemem. Sebebi benim özgür bir birey olmak istemem… Ben her gün evin içinde büyüyen baskıdan dayanamaz oldum. Durumumuz çok iyi ve her kavgada haksız olduklarını farkına varıp beni parayla sahiplenmeye, ellerinde tutmaya çalışıyorlar. İyice tiksiniyorum onlardan. Şu an ne yapacağım bilmiyorum. Bu evden kurtuluşumun tek yolu adabımla evlenmemmiş uygun gördükleri kişiyle, bunu kendileri dile getirdiler. Sokağa çıkamadıktan sonra bana verdikleri parayı ne yapayım ben? Özgürlüğümü istediğim için yediğim onca dayaktan sonra unutur muyum? Asla.
Şu an sokağa çıkmaya bile utanıyorum, istemiyorum. Sokakta yaşıtlarımın gezdiklerini görmek bile bana batar oldu. Kaçmak bir çözüm değil. Ama sabrım da kalmadı. Liseden beri din baskısıyla yönetilmeye çalışıyorum. İsteyerek 11 Yaşında kapandım ama şu an isteyerek açılamıyorum. Bu baskıdan nasıl kurtulucam bilemiyorum. Veya kurtulabileceğim zamanları görebilecek miyim? Bilmiyorum.