Merhaba, 25 yaşındayım. Üniversite mezunuyum. 20 yaşında kapandım. Ben babası geleneksel takılan, annesi menzilci, tövbeli olan bi genç kızım. Küçüklüğümden beri giyim kuşamıma annem babam kendilerince küçük müdahalelerde bulunurlardı. Yok kalçanı kapat, yok uzun kol giy, yok her bir görünen saç telin için bilmem kaç sene yanacaksın gibi dinden soğutucu ve korkunç ithamlarda bulunurlardı. Ben de çocuk aklımla bundan etkilenirdim. Beş kardeşiz, ben en büyükleriyim ve tek kapalı olan benim kardeşlerim arasında. Babam hep ileri dönük konuşurken “Kızım ileride annen gibi, halan gibi hanım hanımcık edepli kapalı giyinmeni isterim en büyük hayalim” deyip içten içe aslında psikolojik bir baskı kurardı. Sonradan bu baskı beni kapanmaya itti. İçten içe babam mutlu olur kapanayım diye onun dikkatini sevgisini kazanmak için böyle bir şeye giriştim.

Bu girişimim liseden kalan arkadaşlıklarımın bitmesine neden oldu. Yalnız kaldım, beni seven arkadaşlarım sırtını döndü. Babamın gözünde işe yarar biri gibi görünmek için, beni sevmesi için böyle bir şeye adım attım. Bunu ne yazık ki kapalı oluşumun 6. yılında anladım. Şimdi ise bunu düşünmekten geceleri uykusuz kalıyorum. Ağlıyorum. Sigaradan nefret eden ben, sigara içiyorum gece boyu. Enini boyunu düşünüp duruyorum. Ne yapsam ne etsem diye. Etrafımdaki akrabalar, insanlar ne düşünür demiyorum. Asla hiçbiri o kadar değerli değiller benim için. Çok korkuyorum açılınca ya kapalı olmayı özlersem diye korkuyorum “Ya bir heves ise?” diyorum, çünkü ortada bir alışkanlık söz konusu. Sonra başörtüsünün bir dayatma olduğunu düşününce açılıcam diyorum. Bu düşünceler beni yedi bitirdi. Bu platformdaki podcastlari dinledim ama benzer bir şey bulamadım kendimden. Hepimizin zor bir dönemi, açılıp sorunu çözen oldu. Ama beni taktığım şal dışında boğup kurutan düşünceler var. Öyle garip ki, nefes aldırmıyor.

Çoğu kez annem anlıyor halimi, soruyor ama cesaret edip söyleyemiyorum bile. “Ya açılınca dinden uzaklaşırsam?” diye geçiriyorum içimden. Dönüp bakınca namaz, kuran yok bende. Sanki şimdi çok mu yakınım ki dinime. İslamın olmazsa olmazı, başörtüsü dayatması bana saçma geliyor. Onca farz varken, müslüman olmanın başörtülü olması zorunluluğu bana bağnaz ve yobazca geliyor. Bunu okuyacak editör veya arkadaşlar bana dua edin. Lütfen, ben etmekten çok yoruldum. Tam 3 yıldır bu düşünceler tilki gibi dolanıp duruyor başımda. Sıkışıp kaldım, ileri veya geri gidemiyorum. Ya tesettürümü seveyim ya da olan olsun. Zira sadece başörtüsü ile Allah’a yakın olunmuyor bu da benim tecrübem. Allah’ı hissedebileceğimiz tek yer secdedir, şal takınca değil.

(Biraz zaman geçtikten sonra) “Kız kardeşimin düşüncesi ne?” diye onunla paylaştım ve içime bir nebze su döktü o, canım kardeşim. Asla yadırgamadı. “Sen nasıl mutluysan onu seç.” dedi. Anneme gerçek düşüncemi tam anlamıyla anlattım, o da katı bir tavır sergilemedi. “Açılınca pişman olursan, tekrar kapanırsın kızım.” dedi. Düşüncelerin ve sıkıntıların beni nasıl boğduğunu bildiği için destek oluyor sağolsun annem. Sıra babama açmak olacak, sonrası benim gücüme kalıyor. Madem bulunduğum konumum beni psikolojik anlamda mutsuz kılıyor, o halde konfor alanımdan çıkıp denemem lazım. Hepimiz için hayırlısı olsun.