Merhaba, bu siteyi yaklaşık 3-4 yıl önce keşfettim ve yanlış hatırlamıyorsam 2 defa da yazdım. Ne büyük ümitlerle, hayallerle, cesaretle yazmıştım o zamanki yazılarımı. Şimdi o cesareti nasıl göstermişim kendime inanamıyorum… Ben de sizler gibi ortaokulda imam hatibe gittim. Taa o yaşımda yerlere yatarak ağladığımı hatırlıyorum. “Gitmek istemiyorum.” diye bağırdığımı ama tabii ki bir işe yaramadı ve ben o okula gittim. 7. sınıfın yaz tatilinde 8’e geçerken kapandım. Çünkü çevremden etkilendim. 11-12 yaşında bir insan başka nasıl karar verip de bunu yapabilir ki zaten? Çoğumuz etrafımızdan görerek, özenerek ya da zorunlu hissederek kapandık zaten…
Çok geçmeden 8. sınıfın ortalarında ben istemediğimi fark ettim ama yine de kendime zaman verdim belki alışırım diye. Keşke vermeseymişim o zamanı. Zaten o his de hiç gitmedi içimden. En son 9. sınıfta anneme söyledim. Bana hakaretler etti, beni ağlattı. En son kabul etmek zorunda kaldım. 10. sınıfta yine konuştum 11-12 hepsinde aynı şeyleri yaşadım. Ablamdan, babamdan hiçbir destek göremedim. En çok da bu üzdü zaten beni. Şu an 19 yaşındayım 20’ye gireceğim. O 9. sınıftaki cesaretim şu an birazcık olsa, her şey çok farklı olabilirdi. Hep erteledim, hep konuşmak istesem de cesaret edemedim. Aramızın bozulmasından korktum. Çünkü bu durumun aksine ailemle aram gerçekten iyi ama onların olmamı istediğim kişi olana kadar… Keşke hiç ertelemeseydim. Keşke hiç alttan almasaydım. Sonuna kadar kavga etseydim ve özgürlüğüme yıllar önce kavuşabilseydim.
Şu an ne yapmam gerektiğini, nasıl konuşmam gerektiğini, hepsini eskisinden daha iyi bilsem de eskisi kadar cesaretli yaklaşamadığım için hep erteliyorum. n’olur siz ertelemeyin. Çünkü zaman geçtikçe çok daha zorlaşıyor her şey. Yalnız değiliz. Daha ne kadar hayatımızı (ailemiz de olsa) başkalarının istediği şekilde yaşayacağız? Daha ne kadar kendimizden taviz vereceğiz? Şu kısacık hayatta biraz da olsa içimizden geldiği gibi yaşayamayacaksak neden varız? Artık kendimi bu durum yüzünden, her şeyden geri çekmekten, gençliğimi hiç yaşayamamaktan, en basit şeylerden bile kendimi çekmekten çok sıkıldım. Yapamıyorum artık. Yıllardır her gece ağlayarak uyuyup sorun yokmuş gibi yapmaktan çok ama çok yoruldum. Bunun konusunu artık arkadaşlarıma bile açmak istemiyorum. Hala bir adım atamayacak kadar korkak ve cesaretsiz olduğum için…
Her neyse, buraya çok yakın zamanda başardığımın mektubunu da yazacağım biliyorum. Sizi çok seviyorum. Yalnız değiliz hiçbirimiz. N’olur cesaretinizi kaybetmeden, daha fazla kendinizden ödün vermeden, gençliğinizi öldürmeden yapın bitsin. Konuşun, olmuyorsa çıkın dışarı savurun saçlarınızı. Sonunda biz mutlu olacaksak, o sancılı dönemi çekmeye değer. İyi ki varsınız.
“Çoğumuz etrafımızdan görerek özenerek ya da zorunlu hissederek kapandık zaten” için bir yanıt
”Hep erteledim, hep konuşmak istesem de cesaret edemedim. Aramızın bozulmasından korktum. Çünkü bu durumun aksine ailemle aram gerçekten iyi ama onların olmamı istediğim kişi olana kadar… Keşke hiç ertelemeseydim. Keşke hiç alttan almasaydım. Sonuna kadar kavga etseydim ve özgürlüğüme yıllar önce kavuşabilseydim.” bu kısma o kadar katılıyorum ki… ben de 19 yaşımdayım ve ocak’ta 20 olacağım. 5 yıldır bu çileyi çekiyorum. üniversiteye geçeceğim hatta haftaya başlıyor. uzun zamandır üniversitede açılmanın hayalini kuruyordum. vakit daraldıkça iyice çekinmeye ve vazgeçmeye başladım. korkuyorum çünkü kalacağım yurttaki sorumlular aileme söyleyebilirler bunu. neden böyle şeyler düşünmek zorundayız neden normal bir genç gibi normal bir hayatımız olamıyor bizim. çok sıkıldım bu adaletsizlikten