Ben küçükken, babam annemi aldattı, içti etti. Hiçbir zaman namazını kılmadı, orucunu tam tutmadı. Boşanma aşamasına geldiler ne yazık ki boşanmadılar.
Babam her türlü günahı işledi. Bize ayrımcılık yaptı. Ortaokulda imam hatibe gitmem zorunluymuş gibi hissettim. Hiçbir şey bilmiyordum. Seçimim yoktu. İmam hatibe gittim ve oraya giderken kapanmam zorunluymuş gibi öğrendim. Okula kapalı gidiyordum fakat normalde açıktım. Aslında iyi gidiyordu. Babam beni ve kardeşlerimi hiç sevmedi. Kendi sevgilileriyle bizi konuşturmaya çalıştı. Kuzenlerim babalarını çok severken, benim babama (çocuk aklımla dahi) hissiz bakmam çok üzüyordu. Annem ve yengemgil aralarında bunu konuşuyordu. Çok duygulanıyordum. Gözlerim doluyordu. Ama babamın hala iyi birisi olduğunu düşünüyordum çünkü daha 9-10 yaşlarındaydım.
Baba eksikliğinden bile daha beter büyüdüm. Birgün uyandığımda annem babamın telefonunu almış ve bir kadınla bağıra bağıra konuşuyordu. Anlamıştım. Birkaç gün sonra annem kardeşim ve beni aldı ve mahkemede beni seçin dedi. Ablamı dışladı. Ablama seni babama vereceğim dedi. Ben bile etkilendim.
Ve ne yazık ki boşanamadılar. Babamın iğrenç baskıları devam ediyordu. Babam ablamı zorla 1 ay için kuran kursuna gönderdi ama yatılı. Ablam istemiyorum demesine rağmen ağlasan da zırlasan da gideceksin dedi. Üstelik kursun borcunu veya faturayı ödeyemeyecek kadar fakirken. Babam eve para getirmiyordu çünkü.
Beni hafızlığa göndermeye çalıştı 6. Sınıftayken. İstemedim. Ağladım. Babam göndermedi. Ama öyle iğrenç bir sene geçirdim ki. Babam her akşam gitmediğim için üstüme geldi. Amcam bile üstüme geldi.
Psikolojim gerçekten kötüydü. Daha tam kapanmamıştım. Bir sınav vardı. Dinle ilgili olmayan bir sınavdı. Etkinlik türüydü. Ablamla hazırlandık. Saçımız açık gidecektik. Babam bize o kadar çok kızdı ki. Kapanmazsanız o sınava giremezsiniz dedi. Üstelik çok hazırlanmıştık. Ablam sınava gitmedi. Ben de öylesine bir örtü yapıp gittim maalesef. Aklım olanlarda kaldığı için onca hazırlandığım sınavda hiçbir şey yapamadım.
Ablama o gün dedi artık saçın açık dışarı çıkamazsın diye. Oysa Ablam henüz 12 yaşındaydı. Ablam kapandı. Sıra bana geldi. Babamla her dışarı çıktığımızda korkuyordum. Bana gene kapan diyecek diye ve korktuğum her zaman başıma geldi. Her zaman baskı yaptı bana. Üstelik sadece saçım açıktı. Öyle kolum dahi açık değildi. Evde en hafif şeye sinirleniyordum. Yavaş yavaş başlıyordu anksiyetem. Bana her zaman psikolojin bozuk diye baskı yaptılar. Her seferinde korktum işte. Psikolojimin bozuk olmasının sebebi benmişim gibi davranıyorlardı. Özellikle annem. Kavga ettiğimizde her zaman annemi üzüyorum diye ağladım. Ama her zaman kötü çocuk oldum işte. Hala ağlıyorum. Üstelik her şey daha berbatken. 8. sınıfımda kapandım. Hala biraz aptalım. Ama o zamanlarda başladım. Saçı açık olan ve ailelerinin önem gösterdiği o kadar çok çocuk vardı ki. Ben sırf ailem için kapandım. Ama çok sorumsuz oldukları için sağlık sorunlarımla bile ilgilenmiyorlardı.
1. sınıfta bursluluk sınavı kazanmıştım. Annem ve babam boşanmıştı ama sözde dini nikahları vardı. Birlikte yaşamaya devam ediyorlar. 8. Sınıfta babamın cebinden başka kadına yazmış olduğu aşk mektubu çıktı. Annem ise sadece umursamıyorum dedi.
Liseye geçtiğimde gene çok farkında değildim. Babam imam hatibe gönderdi. Ama iyi olduğunu düşünüyordum. Puanım fen liselerine dahi yetiyor oysa. Lisedeyken sürekli baygınlık geçirdim ve devam ediyor. yaşayamıyordum. Babam hala üzerime geliyordu. Nefes alamıyordum söylememe rağmen umurlarında değildim. Dedim ki kendime üniversitede her şeyden kurtulacağım.
Üstüne üstlük ailemden tek kişiyi sevmememe rağmen kardeşim salak gibi peşimden geldi. Aynı liseye. Ben insanlardan, her şeyden nefret ediyorum. Neden peşimden geliyor? Yüzüne gelme dememe rağmen hala yüzsüz bir şekilde benle aynı okula geldi. Puanı çok iyiydi. Ben de babama dedim boşa bizim okula gelmesin falan dedim. Kardeşim kendisini düşünmüyor zaten saf. Babam sırf bunu dedim imam hatibe gelmesin dedim diye odama geldi, başıma oturdu, beni ağlatana kadar sıktı.
Zaten ilgiye veya herhangi bir insana gelemiyorum. Her şeyden nefret ediyorum. Ama hala bana sarılıyor, yapışıyor. İstemiyorum diyorum ama hala yapıyor. Ben kendi halimde olmak ve eğlenmek için tabletle oynarım. Birgün babam tabletimi elimden aldı. Kriz geçirdim. Bağımlıyım tamam mı. Hani sana ne, alma elimden diye düşünüyorum. Alıyor, istiyorsan geber diyor, vermem diyor. O gün çok bağırarak ağladım ve babama, anneme bela okudum. Ve anladım ki ben babamdan nefret ediyorum. Şu an 10. Sınıftayım. Ablamla konuştukça babamın daha ne pislik bir adam olduğunu anladım. Bazen hatta bazen değil her zaman düşünüyorum. Babamın yaptığı onca pisliğe rağmen annem neden boşanmaz? Neden çocuklarını savunmaz? Çocuklarının kötülüğünü neden ister? Bir baba çocuğunun rahatını bozmaktan neden keyif alır? Neden baskı yaptığını söyledikten sonra “Baba baskı yapıyorsun!” deyince geri zekalı oluyorum? Neden her şeyi onlar yapmışken psikolojisi bozuk olan, salak olan ben oluyorum? Neden Ablam ve kardeşim benden daha zeki? Neden bir sene ders çalışmadım diye iğrenç, tembel birisi oluyorum? Neden tıp dışı biryere gidemiyorum? Neden babamın seçtiği şehirler dışında bir tercihim yok?
Babamın kapımın önünden geçmesinden bile korkuyorum. Elimde telefon varken babamın ayak sesini duymak neden beni korkutup nefessiz bırakıyor ki? Neden 3 kere bayılmama rağmen ailem beni umursamıyor? Neden anksiyetemin olduğunu bilmeme rağmen tanısı konmuyor? Neden anksiyetemi durdurmak için dinlediğim müziklere babam kızıyor? Neden anksiyeteme bir çözüm aranmıyor? Neden beni düşünmüyorlar? Her gün okulda nefessiz kalıyorum, otobüste bunalıyorum ve her şeye rağmen neden benim babam bana korkma ben yanındayım diyor? Sağol baba, senin sayende anksiyete oldum, yanımda olmandan dahi korkuyorum, sen neden ben varım diyorsun? Anksiyeteyim dedim diye her gün bana korkacak bişey yok diyor.
Onun onca sözünü duymamak istiyorum. Keşke şimdiye kadar olan hiçbir sorunumu aileme söylemeseydim. Sonra ilgi istiyor oluyorum. Artık ilgi için çok geç değil mi. Babam bana özgüven eksikliğin var diyor. Oysa ki düşünemiyor ki bunun sebebi baba sevgisinin yeterli olmaması. Ben 8. sınıfa kadar babamla konuşurken titredim be.
Artık çok kötüyüm ölmek istiyorum ve hatta öleceğimi düşünüyorum çünkü anksiyeteyle baş edemiyorum. Her gün çıldıracağım korkusu var. Bayılacak, ayağım şuraya sıkışacak, eve gideceğim ev yanacak, deprem olacak korkusu gibi alakasız şeyler düşünüyorum kendi kendimi yiyorum.
Başkalarına özeniyorum, neden zorla kapandığımı düşünüyorum. Açılmak istiyorum ama açılmamın imkansız olduğunu bildiğim için sevmeye çalışıyorum.
Bir gün oyun oynarken bir çocukla tanıştım. Hackerdi. Annemin ve babamın telefon numaralarını söyledi. Çok korkmuştum. Benden çok kötü bir şey istedi. Yapamam dedim. Ama beni tehdit etti. Ve ben bunu babama söyleseydim babam olaya değil online oyun oynamama bakıp bana kızardı. Döverdi. Öyle birisi ile iletişime geçmiş olman daha beter ederdi beni. Söyleyemedim kimseye. O çocuğun yanına gittim. Çok ileri gitti. Çok korktum. Ne yaptığını tahmin edersiniz. Ölmek istiyorum bu yüzden işte.
Bazen diyorum. Haberlerde çıkıyor. Vay be kız psikoloğa gidiyor. Benim de gitmen gerek ama gidemiyorum. Çünkü ailem o kadar sorumsuz işte. Şaşırıyorum çocuklarıyla ilgilenen ailelere. Artık öyle bi kalıplaştı ki gözümde, herkesin ailesi böyle diyorum kendime. Ve belki kendimi avutuyorum.
Geçen sene gerçekten iyi olduğuna inandığım birisi ile daha tanıştım. Çok yakınız. Yaşama amacım o hatta. Bana dedi üniversitede buraya gel diye. Düşündüm ki gerçekten kurtuluş yolum o. Üniversitede Babam o şehire göndermez beni. Ama ben isteyerek gideceğim. Yaşama amacıma gidiyorum burada, basit bir sebep değil. Tercih listemi değiştiririm gerekirse. Gerekirse babamla olan ilişkilerimi keserim. Evde, bürolarında biriktirdiğim altınlarımı da alıp gideceğim o gün. Ve gerçekten özgür olacağım. Hemde sevdiğimle.
Belki ona güvenmemeliyim. Ama insan yalnız yaşayamaz. Ben koca Evde yalnız yaşıyor gibi hissediyorum. Yalnız hissediyorum. O yanımda hissettiriyor. Tek yolum o. Ona gideceğim. Yiyorsa Babam o zaman bana zarar versin. Bıktım artık. Bir darp raporu alabilirim o zaman, 18 yaşımdan büyük olacağım için.
Buraya kadar okuyan olmuş mudur bilmiyorum ama içimi döktüm. Ağlayarak yazılan metinler, ağlayarak okunurmuş. Deneyelim 🙂
“Neden anksiyetemi durdurmak için dinlediğim müziklere babam kızıyor?” için bir yanıt
Aslında şimdi de darp ediyorlarsa şikayet edersen ceza alır baban. Hatta belki seni ailenden ayırırlar. Çocuk esirgeme kurumuna alabilirler seni. Bu konuda bilgi almak için bulunduğun şehirde bulunan baro’nun (avukatların toplandığı yer) atıyorum Adıyaman barosunun internet sitesine girip oradaki çocuk hakları kurulundan birisiyle görüşürsen seni yönlendireceğini düşünüyorum.