Herkese merhabalar. Ben de başkalarına anlatmak istemediğim, anlatsam da anlaşılmayacağını düşündüğüm birtakım duygu ve düşüncelerimden bahsetmek istiyorum. İçimde birikmesinden bunaldım sanırım 🙂 Öncelikle ben 20’li yaşlarının başlarında genç bir kızım. Şeriatçı, kafayı dinle bozmuş bir babanın kızı olarak dünyaya geldim. Çocukken bu durumun etkisini fazla anlayamıyordum ama büyüdükçe, zihin yapıma ve hayatıma nasıl etkisi olduğunu fark etmeye başladım. Babamın zihniyetinin bir getirisi olarak sürekli ‘erkeksizlik’ yasası vardı. Doktora mı gidecektim, hemen sorardı “Doktor erkek mi?” Okula mı başlayacaktım, yine o aynı soruyu duyardım “Hocası erkek mi?” çocuk olsam bile kıyafetlerim mutlaka kapalı olmalıydı ve gideceğim bir yerde eğer erkek varsa o yere gidemezdim çünkü ‘canavar’ erkeklerden korunmalıydım.

Sırf bu gibi dayatmalar yüzünden çocukken tüm erkeklerin kadınlara zorla bir şeyler yapmaya çalışan uzak durulması gereken tecavüzcüler olduğunu düşünürdüm. Cinsellik mi? O erkeğin kadını kullanıp attığı ve kadın için işkence olan bir eylemdi. Arkadaşlarım bana bir erkeğin fotoğrafını gösterip yakışıklı bulup bulmadığımı sorduklarında bile cevap vermezdim, çünkü cevap verirsem bir ahlaksızlık yapmış olacağımı düşünürdüm. Kendi erkek akrabalarımın yanında bile rahat edemezdim, utanır gerilirdim. Sanki ortamda bir tehlike varmış gibi hemen kalp atışlarım hızlanmaya başlardı. Belli bir yaşa kadar bu beyin yıkamaların bir sonucu olarak cinselliğin karşılıklı rızaya dayanan ve kadının da istediği bir eylem olduğunu idrak etmem yaklaşık 18 yaşımı buldu.

Düşündüğümüz zaman bu korkunç bir yaş aslında. Çünkü ergenlik çağında yaşıtlarım gayet normal olan duygularının farkına varmaya çoktan başlamışken ben hep duygularını bastıran ve sonunda da mutsuzluğu suratının her köşesine yerleşmiş bir zavallı oldum… Hayatımda hiç sevgilim olmadı. Bu bir eksiklik mi değil mi, değinmek istediğim konu bu değil. Sadece bazen insan gerçekten bir erkeği sevmek istiyor. Ama olmuyor, yapamıyorum. Karşıma hoşlanabileceğim birisi çıksa bile istemsizce ondan kaçmaya başlıyorum ve her şey başlamadan bitiyor. Ya da kendimi birini sevdiğime ikna etmeye çalışıyorum, aslında hiçbir şey hissetmiyor olsam bile… Sadece paylaşmak istedim, eğer şu an hayatınızda bir erkek varsa ve onu seviyorsanız ne kadar şanslı olduğunuzu hatırlatmak isterim 🙂 Benim gibi olmayı asla istemezdiniz. Neden biliyor musunuz? Çünkü sevebilmek hayattır…