Merhaba, kısa bir süre önce bu sayfayı keşfettim ve çoğu hikayeyi okudum. Ben de yazmak istedim. Öncelikle ben onikinci sınıfa giden 17 yaşına girecek biriyim. Açıkçası daha öncesinde olsaydı bir şeyler anlatmaya ne cesaret ne de gururum olurdu. Çünkü yaşadığım şeyleri birilerine anlatınca kötü hissediyordum. onbirinci sınıfta bir hafta boyunca okula gönderilmedim. Nedeni de evde misafirlerin önünde tunik giyindiğim için. Dördüncü sınıfta kapandım, beşinci sınıftan itibaren uzun giydirmeye başladılar, uzun dediğim diz altı. Liseye geçince de ferace falan filan ve evet hiçbir zaman severek isteyerek giymedim, giymeyeceğim de. Hep okulla tehdit edildim ve bu benim çok zoruma gidiyordu.

Daha önce de açılma fikri kafamda vardı ama benim için sadece bir hayaldi ama bu sene ciddileştim. Bir ara dedim ki “Ne gerek var? Hem açılsam da rahat olamayacağım. Vicdan azabı çekeceğim.” Sonra dedim ki “Hayır bu zaten benim istemeyerek yaptığım bir şey ve Allah rızası için değil, öyleyse isteyerek ve Allah rızası için yapana kadar açık kalacağım. Üniversiteye geçince açılmak istiyorum ve açılacağım da ama bu sürece nasıl alışacağım bilemiyorum. Sonuçta aileme söyleyemem, sebebi de babamın anneme zarar vermesinden korkuyor olmam. Yoksa gerçekten umrumda değil babamın ne dediği veya evlatlıktan mı reddedecek? E etsin de kurtulalım. Uzun zamandır zaten psikolojim yerinde değil ve arkadaşlarım dışında kimse beni anlamıyor. Açılma konusunu ablamlarla konustum ve verdikleri tepki hem sinir bozucu hem kırıcıydı.

Ve şunu da biliyorum ki eğer üniversitede açılmazsam üniversiteden sonra açılacağım, ben de dedim ki “Üniversite benim için önemli ve güzel geçecek. Bir daha dönemeceğim bu yıllara. E o zaman üniversitede açıl.” Muhtemelen ailemi ziyarete geldiğimde kapanacağım ve üniversite şehrine dönünce açılacağım ama bu bana koyuyor açıkçası. Yani saçma bir durum, düşünsenize orda bir tanıdık sizi böyle görüyor. Bir şey daha var ki, benim resim yeteneğim var ve bu alanda ilerlemek istiyorum ama yetenek kursuna göndermedikleri için hazırlanamıyorum. Desem ki evde hazırlanayım e üniversite sınavı gelince ne yapacağım? Çünkü yetenek sınavını her üniversite ayrı yapıyor, onun için oraya gitmem gerekiyor. Her neyse, gerçekten çocuklarına her anlamda maddi manevi destek veren insanlara bakıp içimde öyle bir hüzün öyle bir burukluk oluşuyor ki. Ve haftalar önce lezbiyen olduğumu farkettim kafam hala bunu kabullenemese de ben buyum.

Aslında düşündüm de acaba yaşadığım sorunlardan dolayı mı böyle bir yönelimim oldu yoksa ben gerçekten lezbiyen miyim? Bilemiyorum ama bildiğim net bir şey var ki benim bir erkekle beraber olmam imkansıza yakın bir şey. Çünkü denedim ve olmadı olmuyor. Ve bu LGBTİ+ konusunu asla ailemle konuşamam bile en küçük bir savunma yapsam dahi ne olacağını düşünemiyorum gerçekten. Çünkü konusunu ben açmamış olmama rağmen bir sürü küfür ve hakaret ettiler bir de ben açsam ufacık bir şeyde… Hem fiziksel hem psikolojik şiddet gördüm, psikolojik hala devam ediyor ama ikisi de zoruma gidiyor. Çünkü benim ruhum özgür, kısıtlanmak, aşağılanmak, gelemiyorum böyle şeylere. Ayriyeten şöyle de acı bir şey var ki, şu an üniversite sınavına hazırlanıyorum ve dil bölümü istiyorum. Çünkü diğer bölümler bana göre değil işte tıp mühendislik falan. Çevrem hep bu alanlara yöneltiyor sırf parası daha garanti ve sırf kızım diye, evet sırf kızım diye. Ve sırf kız olduğum için böyle bir şeye yöneltmeleri ve benim geleceğimden korkmam ne kadar acı verici değil mi?

Çevirmenlik istiyorum ve işsiz kalma ihtimali bana çok kötü geliyor. Çünkü işsiz kalıp ailemin yanında kalmak istemiyorum, iş bulup daha sonra yurtdışında kendime bir hayat kurmak istiyorum. Ve evet bana da dediler işte evlenince yaparsın, kocan izin verirse. Ve dediler ki evlenene kadar baban ve abin senden sorumlu, evlenince de kocan. Ve bunu diyen ablam evet. Hadi ya şaka mı yapıyorsun, gerçekten öyle mi? Ben bir insanım, insan! Ben bir bireyim ve kimse benden sorumlu değil. Kimse kimseden sorumlu değil. Gerçekten doğudaki bu konularla ilgili insanların söylemleri ve düşünceleri beni bıktırdı, yoruyor artık. O yüzden düzgün bir toplumda hayatıma devam etmek istiyorum, çünkü çok yoruldum. Ben türk değilim arabım, düşünsenize hem arap hem türk toplumundan hem dinle ilgili hem de ırkımla ilgili problemler yaşıyorum, yani benimki ikiye katlanıyor maalesef. Umarım burda da kimse bana ırkımdan dolayı ırkçılık yapmaz.

Çünkü bundan da yoruldum artık, Türkiye’ye geldiğimizde daha birinci sınıftaydım çocuktum ve o zamandan şu zamana kadar ırkçılık görüyorum. İşin tuhaf yanı da şu ki; Arap toplumunda da ırkçılığa maruz kalıyorum. Sen türklere benzemişsin, onlar gibi düşünüyorsun (din ve kadın-erkek konusunda) falan. Türklerde de ırkım arap diye işte. Bir tane arap mimarın şöyle bir sözü var: kendi ülkemde kadınım diye, batıda ise arabım diye bana düşman oldular. Evet çok haklı, kendimi iki toplum arasında eziliyormuş gibi hissediyorum. O yüzden gerçekten bedenimi, ruhumu, aklımı ve kalbimi dinlendirmek için herkesten uzak bir yere taşınmak istiyorum. Tabi bu birkaç yılımı alacaktır. Psikolojik olarak çöküşteyim ve ne yapacağımı bilmeme rağmen yapamıyorum. Derslerime çalışamıyorum, resim çizemiyorum, bir şeyler yapamıyorum. Durduk yere ağlıyorum, durduk yere sinirim bozuluyor.

İyi değilim kısacası ve en kısa sürede bu evden gitmek istiyorum. Üniversite konusunda beni şehir dışına gönderirler mi bilmiyorum, özellikle ben İzmir istiyorum ki biliyorsunuz insanların bazıları İzmir’den pek hoşlanmaz sevmez orayı ve babam imam zaten din konusunda toplum konusunda falan sıkıntılı olduğunu düşünüyor. Ama ben istiyorum ve göndermezlerse de umrumda değil bir şekilde gideceğim, işin kötü yanı ocakta daha yeni 17 yaşıma girmiş olcam. Üniversite ve açılma hakkında ne olacak bilmiyorum. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim. Belki de biraz uzattım.