İçimi kimseye dökemediğim için buraya yazmak istedim. 18 yaşına yeni girmiş bir 12. sınıf öğrencisiyim ve tam 6 yıldır kapalıyım. Bunun son 4 yılı açılmak istedim. Bu yıllar içinde ailemle çok kavgalar ettim ama en son babam bu dönemin başında beni okuldan almakla tehdit etti, yeminler etti. Bu arada kendisi sözde çok okumuş eğitimli birisidir. Sadece keşke babam farklı biri olsaydı diyorum. Keşke ben 16 yaşımda sinir krizi geçirip tüm saçımı kazımak zorunda olmasaydım, tüm lise hayatım boyunca kendimden ve dışarı çıkmaktan nefret etmek zorunda olmasaydım diyorum. Keşke iki süslenip kendimi güzel hissederek dışarı çıkabilseydim.
Şimdi üniversite için izin verirlerse başka şehire okumaya gitsem bile ailemin yanında tekrar kapanmak zorunda kalacağım, aman tanıdık görmesin haberi olmasın diye uğraşacağım neden ya neden? Ben niye çocukluğumun 6 yılını saçımı kolumu kapayarak geçirdim, niye dans etmekten şarkı söylemekten korktum hep? Sınıftaki kız babasına hoşlandığı kişiyi anlatırken ben kapalı olmama rağmen giydiğim pantolon yüzünden babam tarafından neden ağlatılıyorum? Niye hayat babam yüzünden zorlaşmak zorunda? Ben babamı sevmek istiyorum, onunla anlaşmak istiyorum. Niye giyimimle kafayı kırıp beni üzmek, yıpratmak zorunda ya? Ben babası tarafından koşulsuz sevilen kızlar gibi olamayacağım asla. En çok bu üzüyor işte.
“Ben babası tarafından koşulsuz sevilen kızlar gibi olamayacağım” için bir yanıt
Ah bu mektubun verdiği acı .. baba .. ben babama baba bile diyemiyorum biliyor musun. Ve bu konuda o kdr üzülüyor ve bikkinim ki anlatacak ckk şey var ama anlatasim yok