Merhaba. Ben A. Bu benim ikinci mektubum. İlkinde açılma hikayemi yazmıştım. Okumak isterseniz link
https://yalnizyurumeyeceksin.com/2023/08/03/hayatimda-hic-bu-kadar-ozgur-hissetmedigimi-dusunmustum-o-an/
Ben yalnız hissediyorum. Hala. Çok şey oldu, çok geliştim, bir sürü insanla tanıştım. Ama hala yalnız hissediyorum. Hala geceleri buraya gelip saatlerce mektupları okuyorum.
Baskı hala çok fazla. Annem iyice abarttı. Düşünce tarzından o kadar nefret ediyorum ki. Etek giyen kadınlar hakkında düşündükleri midemi bulandırıyor. Annem benim midemi bulandırıyor. Çünkü biliyorum ki beni sadece kafasındaki halimle seviyor. Bütün ailem öyle. Bu o kadar canımı yakıyor ki. Dışarıda başka biriyim, evde başka biriyim. Sınır çizmeme izin vermiyorlar. Yaşadığım ikili hayat açılınca biter sanmıştım. Bitmedi. Açıldığım için çok mutluyum. Bazen hala inanamıyorum iki sene geçmiş olmasına rağmen. Beni çok geliştirdi, çok özgürleştirdi. Anlatmak istediğim şey şu, evet başımı açtım ama hala baskıyı hissediyorum. Kıyafet alırken annemin üzerimde olan bakışlarını hissediyorum. Evden çıkmadan önce göz atışını hissediyorum. Laflarını duyuyorum. Etek almamam için harçlığımı kesmeyi düşündüğünü söyledi. Kısa eteğim bile yok benim.
Annem beni sevmiyor. Gerçek beni sevmiyor, tanımıyor bile. Eminim tanısa çocuğu olarak bile görmezdi. Bu çok canımı yakıyor. Benim bir tane annem var sonuçta. Onunla yakın olmayı çok isterdim. Saçlarımı örmesini, ona ilklerimi anlatmayı çok isterdim.
Sevgilimin ailesini kıskanıyorum. Onu destekliyorlar. Onu seviyorlar. Bazen onların yanındayken o kadar kötü hissediyorum ki. Ben benim kanımdan olmayan insanların yanında LGBTİ+ bireyi olarak açık bir şekilde çocuklarının sevgilisi olarak bulunabiliyorum. Ama kendi kanımdan olanlar benim hakkımda hiçbir şey bilmiyorlar. İsmimi bile. Nelerden hoşlandığımı, neye inandığımı, cinsiyetimi, kimi sevdiğimi, görüşlerimi… Benimle ilgili hiçbir şeyi bilmiyorlar. Ve ben çok kötü hissediyorum. Yalan söylüyorum gibi.
Ait hissetmeme ve suçluluk duygusu beni bitiriyor. Ders çalışamıyorum. Tek yapmam gereken ders çalışmak ve bu evden kurtulmak. Sınavı kazansam bile para olmadan nasıl okurum bilmiyorum. Çünkü istediğim şeyi ailem desteklemiyor. İstediğim bölüme puanım yetse bile yazdırmayacaklarmış gibi geliyor. Yazıp gitsem, nasıl okuyacağım? Bir gelecek görmüyorum artık. Ne yapacağımı bilmiyorum. Keşke ekonomik özgürlüğüm olsaydı. En önemli şey bu. Kendimi seviyorum. Çabalamak istiyorum ama bir yerde paraya ihtiyacım var. Her şey bu kadar pahalıyken nasıl yapacağımı bilmiyorum.
“Kendi kanımdan olanlar benim hakkımda hiçbir şey bilmiyor” için bir yanıt
sevgili a umarım bu mesajımı bir an önce görebilirsin.ben de epey benzer şeyler yaşadım o yüzden seni çok iyi anlayabiliyorum.bu yollardan henüz geçemedim ama geçmek için kendime bir yol çizmiştim bunu büyük bir istekle seninle paylaşmak istiyorum ki umarım sana da yardımcı olur.konaklama konusunda kyk yurdunda kalabilirsin,ulaşımı ucuz biletlerle halledebilirsin,göndermemeleri veya tehdit etmeleri durumunda polise,emniyete başvurabilirsin.üniversite ve konaklama işi hallolduktan sonra gerisi gelir zaten.önemli olan şuanda senin kendini geliştirmen,kendine destek olman,mentalini toparlaman,çalışman ve güzel bir üniversite kazanman.para konusuna gelirsek de ek dersler vererek üniversitede para kazanabilirsin ayrıca üniversiten adı sanı duyulmu iyi bir üniversite ise adından reklam bile yapabilirsin.dil dersleri,ingilizce,ransızca,italyanca gibi gibi ya da matematik gibi insnaların zorlandığı dersler hakkında kendini geliştirebilirsen dersler verebilirsin.harcamalarını minumumda tutarsın,yeni kıyafetler almaz,arkadaşlarınla haftada 1 kere dışarıya çıkarsın.part time çalışır,ek kazanç iin başka yollar da bulursun.burslar kazanabilirsin,online para kazanma araçları var bolca onları araştırabilirsin ama başarabilirsin.o evden çıkmak zorundasın ve ben sana güveniyorum,çıkacaksın.sen de kendine güven 🙂 hayatında bol başarılar diliyorum,umarım he rşey gönlünce olur.